แสงสว่างที่กลางใจ (เมื่อไรนะจักปรากฏ)
: mon’memo
แม้ในที่ซึ่งมืดมิดที่สุด
ก็ยังมีแสงสว่าง
แสงสว่างอาจไม่ได้ปรากฏข้างนอก
แต่มันอาจปรากฏในใจเรา
ขอเพียงยังมีลมหายใจ
ย่อมมีหนทาง
ที่จะนำไปพบกับแสงสว่างเป็นแน่
ธรรมวิจัยเล็กๆ
ในค่ำคืนนี้
กับลมหายใจในปัจจุบัน
และความคิดที่ย้อนไปในอดีต
ถึงเรื่องราวของมหาบุรุษท่านหนึ่ง
เมื่อสองพันหกร้อยกว่าปีก่อน
ในค่ำคืนที่มืดมิดที่สุด
มหาบุรุษท่านนั้น
ที่เรารู้จักท่านในนามเจ้าชายสิทธัตถะ
พระองค์ทรงนั่งลง
ที่โคนต้นโพธิ์พฤกษ์
หลังจากพระองค์กลับมาฉันพระกระยาหาร
แล้วปัญจวัคคีย์ก็ทิ้งพระองค์ไป
ด้วยความยึดติด
ว่าการบรรลุธรรมนั้น
จะต้องเพียรอย่างสุดโต่ง
เมื่อพระองค์ละความสุดโต่ง
กว่าจะพบทางสายกลาง
ก็ต้องแลกกับความสูญเสีย
ปัญจวัคคีย์ทั้งห้า
ในช่วงเวลานั้น
พระองค์ไม่เหลือใครอีกแล้ว
แต่พระองค์ยังเหลือลมหายใจ
เมื่ออยู่เพียงลำพัง
ไม่มีใครรู้ว่าพระองค์คิดอย่างไร
แต่หากพระองค์ไม่ฉันอาหาร
วันนั้น
เราอาจไม่ได้พบกับธรรมะอันลึกซึ้ง
หรือความจริงอันประเสริฐสี่ประการ
ที่พระองค์ทรงค้นพบเพียงลำพัง
ในค่ำคืนนั้น
กับลมหายใจที่เป็นเพื่อนพระองค์มาตลอดชีวิต
เจ้าชายสิทธัตถะ
ทรงกลับมาหาลมหายใจ
เพื่อนที่พระองค์เคยพบแล้วเมื่อตอนอายุเก้าพระชันษา
ในช่วงเวลาพระราชพิธีแรกนาขวัญ
พระองค์ทรงปลีกวิเวกจากเสด็จพ่อ
มาอยู่กับลมหายใจ
เพียงลำพัง
ในขณะนั้นเอง
ลมหายใจที่ปราศจากความคิดมากมาย
ก็พาพระองค์ไปพบกับดินแดนอันสงบสุข
แล้วพระองค์ก็ลืมชั่วขณะนั้นไป เมื่อพระองค์เติบโตขึ้น
จนกระทั่ง
ในคืนวันแห่งการตรัสรู้ของพระองค์ปรากฏขึ้น
ร่องรอยอดีตกาลปรากฏเป็นฉากๆ
ย้อนไปไกลถึงหลายแสนชาติ
ทุกข์สุขหมุนเวียนไม่สิ้นสุด
เราทำเขา เขาทำเรา
กฏแห่งธรรมไม่มีเกินเลย
กฏแห่งกรรมนั้นชัดเจนมาก
ทุกเหตุมีปัจจัย
ทุกปัจจัยการก่อเกิด
ย่อมสร้างทุกข์ไม่สิ้นสุด
จริงแท้
เมื่อความคิดหนึ่งดับลง
ความคิดใหม่ก็ถาโถม
ไม่ใช่เพียงความคิดปรุงธรรมดา
แต่มันผสมการใส่พลังแห่งความไม่รู้
เข้าไปเกี่ยวข้องตลอดสายเลย
กว่าจะรู้
ความเป็นจริง
ก็ใกล้สว่างแล้ว
สว่างทั้งภายในใจ
และภายนอก
เมื่อเห็นการเกิด ดับ
ของความคิด การปรุง
จากการใช้วิบากกรรมอันยาวนาน
อย่างซื่อสัตย์
จนหมดเชื้อ
สิ้นภพ จบชาติก็ปรากฏ
ในลมหายใจนั้นเอง
แล้วลมหายใจแห่งสติ
ลมหายใจแห่งสมาธิ
และลมหายใจแห่งปัญญา
สำหรับตัวเองเล่า
จะเกิดขึ้นได้อย่างไร
ตามรอยพระพุทธเจ้า
ตามรอยพระธรรม
ตามรอยพระอาจารย์
แล้วก็มาตามรอยลมหายใจที่ปรากฏในกายเรา
ให้รู้อย่างต่อเนื่อง
แล้ววันหนึ่ง
เราอาจจะค้นพบ
ความจริงอันประเสริฐ
อย่างที่พระพุทธเจ้าและพระอาจารย์ของเราพบมาแล้ว
ก่อนเที่ยงคืนบันทึก
มนสิกุล
วันเสาร์ที่ 26 มีนาคม 2565
แรม9 ค่ำ เดือน4
อย่าให้ความกลัว มาทำให้เราหยุดพากเพียร
ที่จะไปถึงฝั่งโน้น
ฝั่งที่ไม่ต้องหวนกลับมาอีก
