Life’s Workshop

ขอขอบคุณ ภาพจากสำนักงานส่งเสริมคุณธรรม จริยธรรม และความมั่นคงแห่งสถาบันชาติ พระศาสนา พระมหากษัตริย์ วัดสระเกศ จดหมายถึงพระพุทธเจ้า... เรื่องที่อยากเล่าให้พระพุทธเจ้าฟัง ตอนที่ ๑ “เรายังดำเนินตามรอยบาทพระศาสดา” โดย พระใบฎีกาคทาวุธ คเวสกธมฺโม

จากคำอธิบายอัตลักษณ์พระวิทยากรกระบวนธรรม นอกจากที่เราเรียนรู้พระพุทธศาสนาเพื่อการขัดเกลากิเลสในตนเองแล้ว ก็ต้องช่วยผู้อื่นให้มีความรู้ในการดับทุกข์ในใจด้วยตนเองต่อไป เป็นการพึ่งตนพึ่งธรรมอย่างแท้จริง  สำหรับในด้านการเผยแผ่จะต้องทำอย่างไรจึงจะทำความเข้าใจอุดมการณ์ทางพระพุทธศาสนาให้เด่นชัดขึ้นสำหรับพระวิทยากรที่จะทำหน้าที่เผยแผ่ธรรมต่อไป กิจกรรมจุดเทียนอุดมการณ์จึงเกิดขึ้นโดย ๑. มีหลักการ (ability) ๒. ประสานศรัทธา (confidence) และ ๓....

เนื่องในวันที่ ๑๓ ตุลาคม พ.ศ.๒๕๖๒ เป็นวันครบรอบ ๓ ปีแห่งการเสด็จสวรรคตของ "พระบาทสมเด็จพระบรมชนกาธิเบศร มหาภูมิพลอดุลยเดชมหาราช บรมนาถบพิตร" ...พระราชาผู้เป็นที่รักยิ่งของปวงชนชาวไทย ข้าพระพุทธเจ้าน้อมเศียรเกล้า ขอเล่าเรื่องแห่งความงดงาม "พระราชาแห่งแผ่นดิน" จากการอบรมเชิงปฏิบัติการโครงการพัฒนาศักยภาพพระสงฆ์ด้านการเขียน (โครงการพระนักเขียน๒๕๖๐) เรื่อง “การเขียนบทความทั่วไป” โดย สำนักงานส่งเสริมคุณธรรม จริยธรรม และความมั่นคง แห่งสถาบันชาติ พระศาสนา พระมหากษัตริย์   วันที่...

เมื่อสัปดาห์ที่ผ่านมานั้น บ้านเรามีประเพณีทำบุญถึงบรรพบุรุษ ซึ่งเรียกชื่อแตกต่างกันตามภูมิภาค เช่น บุญเดือนสิบ บุญข้าวสาก บุญสารทเดือนสิบ บุญตานก๋วยสลาก หรือ แซนโดนตาล แต่ทั้งหมดนั้นมีความหมายตรงกันก็คือ การทำบุญเพื่ออุทิศให้กับผู้วายชนม์ ซึ่งก็มีบางคนค้านว่า พ่อแม่ผม เป็นคนดีไม่มีทางไปเกิดเป็นเปรตแน่นอนผมไม่ต้องทำก็ได้ เป็นความเข้าใจคลาดเคลื่อนไปจากวัตถุประสงค์ของบุญประเพณีนี้ ซึ่งเป็นคติโบราณมุ่งให้เราเป็นคนที่มีความกตัญญูกตเวทีและบำเพ็ญทานบารมี ไม่ใช่ว่าพ่อแม่เราจะไปเกิดในที่ไม่ดี แต่เป็นการฝึกฝนจิตใจของเราเองเป็นฐานแห่งการละความตระหนี่  เติมความเมตตากรุณามุ่งเอื้อเฟื้อเพื่อมนุษย์ด้วยกัน สร้างความมั่นคงให้กับครอบครัวและชุมชน ควันหลงจากบุญเดือนสิบ

เมื่อคราวก่อนได้ตอบคำถามของท่านที่อยากรู้ว่า ทำอย่างไรถึงจะได้ขึ้นสรรค์ โดยยกเรื่องของท้าวสักกะมาเป็นกรณีตัวอย่าง มีหลายท่านที่ชอบ เพราะมีแนวทางชัดเจนและยังปฏิบัติได้จริง ทำให้เกิดความมั่นใจในการทำดีของตนเองมายิ่งขึ้น แต่ก็มีเสียงสะท้อนอื่นตามมาเหมือนกันบอกว่า “อย่าเอานรกมาขู่ อย่าชูสวรรค์มาล่อ”  อันที่จริงก็ไม่ได้คิดจะขู่หรือลวงล่ออะไร  เพราะเป็นแค่ผู้สื่อสารข้อมูลสู่มวลชน ในเรื่องราวดีๆ ทางพระพุทธศาสนา แม้จะมีความคิดเห็นส่วนตัวบ้าง แต่ก็พยายามที่จะนำเสนอเชิงสร้างสรรค์มากที่สุด  โดยมุ่งประโยชน์ของผู้อ่านเป็นสำคัญ "พระพุทธศาสนากับเสรีภาพในการเรียนรู้" โดย...

เมื่อราวสามปีก่อน ได้พบกับเด็กหญิงตัวน้อยเชื้อชาติจีนมาเลเซียวัย ๘ เดือน เธอถือกำเนิดและอาศัยที่สหรัฐอเมริกา คลานเข้ามาใกล้ ขณะที่บรรยายธรรมให้ชาวอเมริกันกลุ่มเล็กๆ ฟัง เธอต้องการจับระฆังใบใหญ่ที่ตั้งอยู่ด้านหน้าของพระและพระบอกทุกคนให้อยู่เป็นปรกติ ปล่อยเธอตามสบาย ซึ่งเป็นครั้งแรกที่พ่อแม่ของเธอมาฟังธรรมและเธอก็ร่วมอยู่ในกิจกรรมวันนั้นจนจบ หลังจากนั้นเป็นต้นมาในช่วงที่พระมาพำนักที่เวอร์มอนท์ ประเทศสหรัฐอเมริกา พ่อแม่ของเธอก็นำเธอมาปฏิบัติด้วยเสมอ และแม่ก็ห้ามเธอบ่อยๆ ว่าอย่าแตะต้องตัวพระอาจารย์นะ เธอคงสงสัยอยู่ไม่น้อยว่าทำไมต้องปฏิบัติเช่นนั้น แต่เธอก็พยายามเข้ามาอยู่ใกล้ๆ เสมอ "เด็กน้อยกับการภาวนา คุณค่าแห่งลมหายใจ"

หลายสัปดาห์ก่อนได้เล่าถึงงานสาธารณสงเคราะห์ของวัด ของพระสงฆ์ผู้เดินทางมาปฏิบัติศาสนกิจ ณ วัดพุทธารามเกาหลี ซึ่งเป็นงานหนึ่งใน ๖ ด้านของมหาเถรสมาคมที่กำหนดให้วัดไทยทั้งในประเทศและต่างประเทศได้ดำเนินการ เพื่อให้การอนุเคราะห์สงเคราะห์ญาติโยม วันนี้จะขอเล่าถึงงานเผยแผ่ ซึ่งก็เป็นอีกงานหนึ่งที่มีความสำคัญ วันนี้ก็เลยจะชวนผู้อ่านข้ามน้ำข้ามทะเล มาเรียนรู้การบวชศีลจารีณีประพฤติปฏิบัติธรรมร่วมกันกับพี่น้องชาวไทยที่เกาหลีใต้ ซึ่งจะครบสองเดือนของการมาปฏิบัติศาสนกิจ ผู้เขียนได้นับดูผู้มาบวชศีลจาริณีก็เยอะพอสมควร ครั้งละ ๕ คนบ้าง ๓ คนบ้าง ๒ คนบ้าง...

ผ่านวันแม่ไปได้ไม่กี่วัน หลายๆ คนก็ยังคิดถึงแม่กันอยู่ ได้มีโอกาสแลกเปลี่ยนกับชาวอินเดียท่านหนึ่ง เขาไม่มีพ่อแม่ตั้งแต่ ๙ ขวบ แต่เขาคิดถึงแม่ทุกวัน เพราะตื่นเช้ามา ก็จะไหว้และจุดเทียนบูชาพระ สวดมนต์และระลึกถึงพระพุทธเจ้า สวดระลึกพระโพธิสัตว์ตาราเทวี ซึ่งเป็นที่เคารพของชาวพุทธวัชรยานแบบธิเบต จากนั้นเขาก็จะระลึกถึงบิดามารดา บางแง่มุมจากกิจกรรมวันแม่ โดย พระมหาประสิทธิ์ ญาณปฺปทีโป ชาวอินเดียท่านนั้นเล่าว่า เขาดูแลลูกๆ...

“สมัยก่อน การศึกษาของเด็กในชนบทเป็นเรื่องยาก การบวชเรียนจึงเป็นโอกาสทางการศึกษาไปด้วย และหยั่งรากลึกลงกลายเป็นวัฒนธรรมการศึกษาของชนชาติ ทำให้เยาวชนอยู่ในกรอบของพระธรรมวินัย ได้เรียนนักธรรม เรียนบาลี แล้วค่อยๆ พัฒนาเป็นเรียนวิชาอย่างอื่นเพิ่มเติม แต่การจะบูรณาการความคิดเข้ากับความรู้ด้านอื่นๆ ก็เป็นเรื่องยากมากเหมือนกันในยุคนั้น เพราะขาดหนังสือที่หลากหลาย”

จากจดหมายเล็กๆ ๓๔ ฉบับ ที่ "ธรรมรตา” เขียนถึงน้องชายที่จากไป กลายมาเป็นหนังสือ “The Letter ถึงที่รัก ก่อนที่เธอจะพักผ่อน” ที่ทำให้ผู้เขียนกลับมาใคร่ครวญว่า... หากเราหันกลับมาเขียนจดหมายถึงคุณพ่อคุณแม่ พี่น้อง เพื่อนฝูง หรือแม้แต่เขียนถึงเพื่อนในสังคมบนโลกออนไลน์กันบ้างก็น่าจะดีนะ เป็นการเขียนจดหมายรักถึงมวลเพื่อนมนุษย์ในทุกมุมมองที่เรารู้สึกว่า ควรจะช่วยกันดูแล รักษา...