พระมหาอภิชาติ ธมฺมาภินนฺโท วัดพุทธารามเกาหลี เมืองอันซัน ประเทศเกาหลีใต้
อะไรที่เป็นไปตามจังหวะชีวิต คือสิ่งที่ดีที่สุด
โดย พระมหาอภิชาติ ธมฺมาภินนฺโท วัดพุทธารามเกาหลี เมืองอันซัน ประเทศเกาหลีใต้
วันนี้ขอเล่าเรื่องสัพเพเหระทั่วๆไป ในระหว่างการเดินทางมาปฏิบัติศาสนกิจที่วัดพุทธารามเกาหลี มีหลายเรื่องราวที่อยากจะเล่าให้ฟัง ให้คุณโยมได้อ่านเล่นๆนะ
วันหนึ่งในระหว่างที่พระสงฆ์ให้พรเสร็จก่อนที่จะฉันเพล คุณโยมที่มาถวายภัตตาหารเพลท่านหนึ่งก็กล่าวขึ้นว่า พระอาจารย์ค่ะ ขอของดีหน่อยค่ะ
พระสงฆ์มองหน้ากันแล้วก็ยิ้มให้กัน พร้อมกับมีคำถามจากพระรูปหนึ่งถามขึ้นว่า ของดีแบบไหนคุณโยม
“ของดีที่ทำให้ชีวิตดี มีความสุขค่ะ” โยมตอบ
ในระหว่างนั้นพระอาจารย์เจ้าอาวาสก็เลยทำหน้าที่สนทนาธรรมกับคุณโยม ท่านเริ่มต้นถามคุณโยมว่า ในแต่ละวันคุณโยมพูดดีกับคนรอบข้างบ้างไหม พูดดีกับคนคุ้นเคยใกล้ชิดบ้างไหม พูดไพเราะกับคนในครอบครัวบ้างไหม เกี่ยวข้องกับใครพูดดีกับเขาบ้างไหม ถ้าโยมพูดดีด้วย แสดงว่าโยมมีของดีอย่างหนึ่งแล้ว คือปากดี เรื่องปากนี้เป็นของดีข้อแรกๆ นะ จะทำให้คนรักก็ได้ จะให้คนเกลียดก็ได้ จะดีก็เพราะปาก จะร้ายก็เพราะปาก จะมีความสุขก็เพราะปาก
ของดีประการถัดมา คือ ร่างกายดี ขาดี มือดี กำลังกายที่ดี กำลังใจดี ถ้าเรามีพร้อมก็ถือว่าเรามีของดีเต็มตัวแล้ว ให้เอาของดีที่เรามีไปทำดีกับคนอื่นให้เยอะๆ ก็จะเป็นความดีต่อความดี ความดีที่เรามีก่อประโยชน์มากมาย ใช้ทำงานประกอบอาชีพก็จะทำให้การงานดี การงานดีก็ทำให้การเงินดี เมื่อทุกอย่างดีความสุขก็จะตามมา
พอกล่าวมาถึงตรงนี้ คุณโยมบอกว่า ของดีอย่างนี้ก็ดีเหมือนกัน ไม่ต้องพกพาห้อยติดตัว คุณโยมคงหมายถึง พระเครื่องอะไรอย่างนี้ที่ตอนแรกอยากได้ พูดถึงพระเครื่องก็เป็นของดีอย่างหนึ่ง ถ้าห้อยแล้วคิดดี พูดดี ทำดี ห้อยเพื่อระลึกถึงคุณของพระรัตนตรัย มีความมั่นคงในพระรัตนตรัย ห้อยแล้วเป็นเครื่องเตือนใจให้ทำดี ก็เป็นของดี
แล้วเจ้าอาวาสท่านก็เล่าเรื่องหนึ่งให้ฟังว่า มีครั้งหนึ่งในช่วงที่ท่านไปเรียนที่ประเทศฮ่องกง ขณะอยู่ในสนามบินฮ่องกงก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาหาด้วยความดีใจ แล้วถามว่า เป็นพระไทยใช่ไหม โยมขอถามอะไรหน่อย พอดีพี่ชายของโยมเอาของดีมาให้ แล้วสั่งว่าให้ห้อยคอไว้ตลอด ห้ามถอดออก แล้วโยมคนนั้นก็เอาให้ดูเป็นพระองค์ใหญ่เกือบเท่าฝ่ามือ คุณโยมก็เล่าว่า เป็นทุกข์มาก จะอาบน้ำ จะนอนก็ลำบาก จะไปไหนมาไหนก็ลำบากมาก หนักมาก ไม่กล้าถอด ถ้าโยมถอดเก็บไว้ที่บ้านจะได้ไหม แล้วโยมจะโชคดีไหม เมื่อได้ฟังคำตอบแล้วคุณโยมก็บอกว่า วันนี้โยมโชคดีมากที่ได้เจอท่าน
ไฟเขียวกับไฟแดง
ขอเล่าเรื่องอื่นให้ฟัง ๒-๓ เรื่อง ในทุกวันของวันอังคาร วันพุธ และวันเสาร์ของทุกเดือน คณะพระอาจารย์จากวัดพุทธารามเกาหลีจะเดินไปรับอาหารที่ร้านอาหารของคนไทยที่อยู่ในตลาดอันซัน เพื่อที่จะอนุโมทนาให้พรกับเจ้าภาพ วันหนึ่งผู้เขียนก็ไปรับกับเด็กวัดคนหนึ่ง ก็เดินกันไปปกติ ในระหว่างทางก็มีไฟแดง ผู้เขียนก็หยุดรอไฟเขียว ขณะนั้นก็มีเสียงดังขึ้นบอกว่า พระอาจารย์ครับ ข้ามเลยครับ เขาไม่กล้าชนเราหรอก เพราะถ้าเขาชนเราเขาก็ผิด ผู้เขียนตอบกลับไปว่า แล้วไม่คิดว่าเราจะตายบ้างหรอ
หลังจากที่รอข้ามตามสัญญาณไฟปกติ ผู้เขียนก็ถามความเห็นเด็กวัดว่า ทำไมถึงคิดว่า เขาไม่กล้าชนเรา เด็กวัดตอบว่า ก็บางครั้งผมเห็นทุกคนก็ข้าม พอไม่มีรถก็ข้ามเลย ไม่รอสัญญาณไฟ คนขับเห็นคนข้ามถนนก็หยุดเองครับ
ผู้เขียนก็เลยไม่โต้แย้งอะไร ได้แต่เล่าให้ฟังว่า วันก่อนมีสองสามีภริยาตั้งใจมาวัดแล้วข้ามถนนไม่รอสัญญาณไฟตำรวจผ่านมาพอดีถูกจับปรับไปคนละ ๓๐,๐๐๐ วอน ระหว่างเดินกลับมาที่เดิมสัญญาณไฟคนข้ามถนนยังไม่เขียว ผู้เขียนก็ถามเด็กวัดว่า ทำไมไม่ข้าม ได้รับคำตอบว่า ผมขอเดินตามหลังพระดีกว่าครับ ปลอดภัยดี
เรื่องที่เล่าให้ฟังทุกเรื่องไม่มีบทสรุป ไม่มีคำตอบว่านะว่าอะไรดีที่สุด เรื่องราวที่เข้ากับจังหวะของชีวิต คือเรื่องที่ดีที่สุด อะไรที่เป็นไปตามจังหวะชีวิต ไม่ผิดกฎหมายบ้านเมือง ไม่ผิดศีลธรรมอันดีงามของสังคม คือสิ่งที่ดีที่สุด สิ่งที่เราทำก็เหมือนกัน งานที่เราทำก็เหมือนกัน งานที่เป็นไปตามจังหวะชีวิต คืองานที่ดีที่สุด สิ่งที่เราคิดพูดทำ อะไรที่เราเห็นว่าเหมาะว่าควร อะไรที่เป็นไปตามจังหวะชีวิต คือสิ่งที่ดีที่สุด
ติดตามสัพเพเหระธรรมอีกสองเรื่อง สัปดาห์หน้า
“อะไรที่เป็นไปตามจังหวะชีวิตดีที่สุด” โดย พระมหาอภิชาติ ธมฺมาภินนฺโท วัดพุทธารามเกาหลี เมืองอันซัน ประเทศเกาหลีใต้
จากคอลัมน์ จาริกบ้าน จารึกธรรม (หน้าพระไตรสรณคมน์ นสพ. คมชัดลึก วันพฤหัสบดีที่ ๒๖ ธันวาคม พ.ศ. ๒๕๖๒)
