เพราะความรักของแม่ จึงทำให้โลกนี้เย็นลง
เพราะความรักของแม่ จึงทำให้เกิดมีสวนโมกข์
เพราะความรักของแม่ จึงทำให้คนเรารู้จักคำว่า “ยอม” ให้เป็น
ใครไม่ยอมไม่เป็นไร ข้าพเจ้ายอมเอง
ดังนี้…
“แม่สร้างนิสัยอ่อนน้อมถ่อมตน แม่สอนว่า การยอมแพ้นั้น ไม่ถือว่าเป็นเรื่องเสียเกียรติ เพราะให้เรื่องมันระงับไป โดยไม่ได้เสียหายอะไร เนื่องจากการยอมแพ้ มันเป็นการปลอดภัย และใครๆ ก็รักคนที่ยอมแพ้เพื่อไม่ให้เรื่องเกิดขึ้น “
คุณลุงพจน์ ยังพลขันธ์ เรียบเรียงและรวบรวมคำสอนของโยมแม่ท่านอาจารย์พุทธทาส
ไว้ในหนังสือ “แม่สอนไว้” เล่มเล็กๆ เล่มนี้
ที่เมื่อข้าพเจ้าหยิบมาอ่าน
ทีไรก็น้ำตาไหลทุกที
คำว่า ยอม บางทีดูเป็นคำที่ยอมแพ้ ไม่สู้ แต่ความจริงไม่ใช่เลย
คำว่า “ยอม” นี้ คือการชนะใจตัวเองต่างหาก
เป็นกาารชนะกิเลสในใจที่มันวิ่งพล่านอยากจะโต้ตอบ หรืออยากจะเอาชนะคนอื่น แต่หากทำเช่นนั้น จนคนอื่นพ่ายแพ้ แล้วเราชนะ อันนั้น ไม่ใช่ชัยชนะที่แท้จริง แต่อาจทำให้เขาโมโหเรา และหาทางเอาคืนอีกในอนาคต
การชนะทางโลก จึงอาจจะทำให้เกิดการทะเลาะวิวาท จนถึงแก่ชีวิตตามมา ตลอดจนอาจสร้างศัตรูโดยไม่รู้ตัว จนถึงขนาดว่า อาจสร้างเวรกรรมต่อไปไม่สิ้นสุด
คุณแม่ของข้าพเจ้าก็สอนว่า ให้คนอื่นเอาเปรียบ ดีกว่าไปเอาเปรียบคนอื่น
จะด้วยคำสอนของแม่อย่างนี้กระมัง ที่ทำให้ชีวิตของข่าพเจ้ายอมผู้อื่นเสมอ ใครจะรุกล้ำเราอย่างไรก็ให้เขาไป เพื่อให้จบเรื่อง จนปัจจุบัน แม้แม่จากไปแต่คำสอนของแม่ก็ยังคงอยู่ในใจและเวลาใดที่ข้าพเจ้ารู้สึกไม่พอใจกับการถูกเอาเปรียบ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องใดก็ตาม
ข้าพเจ้าก็คิดว่า นี้คือการทำบุญอย่างหนึ่ง ให้เขาเอาเปรียบไปเถอะ ดีกว่า ไปเอาเปรียบเขา
โยมแม่ท่านอาจารย์พุทธทาสยังสอนอีกว่า ให้ลูกแมวได้กินข้าวก่อน แล้วคนจึงกิน สัตเดรัจฉานเป็นเพื่อนของเรา คนขอทานเป็นเพื่อนของเรา คนไร้ญาติขาดมิตรมาตายอยู่ตามท่าน้ำเราต้องเอื้อเฟื้อ
ถ้าเรากินเอง มันถ่ายออกหมด ถ้าให้เพื่อนกิน มันอยู่ในหัวใจของเขายาวนาน
แม่สอนให้รักน้อง รักเพื่อน
แม่สอนว่า น้องเอาเปียบพี่ได้ แต่พี่เอาเปรียบน้องไม่ได้
น้องโกงพี่ได้ แต่พี่โกงน้องไม่ได้ อย่างนี้เป็นต้น
แม่สอนให้ดูว่า ไก่ไม่มีเห็บ เพราะมันช่วยจิกให้กันและกัน ลูกไก่เล็กๆ ยังช่วยจิกเห็บให้ลูกไก่ตัวใหญ่ เห็บที่มันอยู่ตามหน้าตามหงอน มันจิกเองไม่ได้ แต่ไก่ก็ไม่มีเห็บ เพราะมันปฏิบัติหน้าที่ของกันและกัน สุนัขมันก็ยังกัดหมัดให้แก่กันและกัน ตรงที่มันกัดเองไม่ได้ แม่อบรมนิสัยกตัญญูรู้คุณ ให้เด็กเล็กๆ ช่วยทำงานให้แม่บ้าง ทำอะไรไม่ได้มากก็เพียงแต่ช่วยตำน้ำพริกแกงให้ก็ยังดี
เหยียบขาให้แม่หายเมื่อย
เอาใจใส่เมื่อแม่เจ็บไข้
นี่ปฏิบัติกันมาจนเป็นนิสัย
เคารพคนเฒ่าคนแก่
พระสงฆ์พระเจ้า
ประนมมืออยู่ตลอดเวลา”
ปีนี้ ๒๗ พฤษภาคม พ.ศ.๒๕๖๒ ล้ออายุท่านอาจารย์พุทธทาส ๑๑๓ ปีแล้ว
คำสอนของท่านยังคงใช้ได้ใช้ดีไม่มีวันหมดอายุ
ข้าพเจ้าระลึกถึงท่าน
ข้าพเจ้าคิดถึงแม่
ข้าพเจ้าจึงทำตามคำสอนของท่าน
ยอมแพ้ ดีกว่า
“เพราะการยอมแพ้ ไม่ใช่เรื่องของการเสียเกียรติ ใครๆ ก็รักคนที่ยอมแพ้ เพื่อให้เรื่องระงับ”
ท่านอาจารย์พุทธทาสกล่าวไว้
แม้วันนี้ มีแต่คนยอมไม่เป็น ก็ไม่เป็นไร
ข้าพเจ้ายอมเอง …
