เมื่อครั้งที่ไปกราบพระบรมสารีริกธาตุ ภูเขาทอง วัดสระเกศ ราชวรวิหาร
ที่ร้านกาแฟ ระหว่างทางขึ้นภูเขาทอง มีจัดนิทรรศการเกี่ยวกับหลวงพ่อสมเด็จพระพุฒาจารย์ (เกี่ยว อุปเสณมหาเถระ)
ข้าพเจ้าถ่ายภาพเก็บไว้บ้าง
เมื่อนำมาอ่าน
ในช่วงเวลาผ่านไป
จะกี่ปีก็ตาม
ตัวหนังสือของท่าน
ยังบอกกล่าวถึงสัจธรรมแห่งการดำรงชีวิต
ที่เป็นบุญ
มากไปกว่านั้น
ตัวหนังสือของท่าน
ยังบอกกล่าวถึงมโนปณิธานของท่าน
ที่สืบเนื่องมาแต่บรรพชน
จนถึงท่านอาจารย์เจ้าคุณเทอด
พระอาจารย์ที่ข้าพเจ้าศรัทธาเหนือเศียรเกล้า
เมื่อครั้งสมัยที่ข้าพเจ้าย้งทำสื่อในกระแส
ข้าพเจ้าได้มีโอกาสสัมภาษณ์
ท่านอาจารย์เจ้าคุณเทอดในขณะนั้น
จนก่อเกิดบทความ “มโนปณิธาน” ของท่าน
สี่สิบกว่าตอนแล้ว
ที่ยังเขียนไม่จบ
ท่านมักเล่าเรื่องการทำงาน
ของหลวงพ่อสมเด็จฯ พระอุปัชฌาย์ของท่าน
และการดูแลพระเณรอย่างพ่อแม่ดูแลลูก
ด้วยวิถีแห่งผู้นำของหลวงพ่อสมเด็จฯ
ด้วยความกล้าหาญทางธรรมของท่าน
จึงก่อเกิดพระมากมาย
ในยุคสมัยของท่าน
ทุกครั้งที่ข้าพเจ้าใส่บาตร
ทำบุญ
ข้าพเจ้าน้อมจิตระลึกถึงท่าน
น้อมระลึกถึงพระคุณท่านอาจารย์เจ้าคุณเทอด
ที่เล่าเรื่องหลวงพ่อสมเด็จ
ที่งดงาม ซึ่งสื่อในสมัยนั้น
แทบไม่ค่อยรู้เลย
ข้าพเจ้ารู้สึก “เป็นบุญจริงๆนะ “
(คำของหลวงพ่อสมเด็จฯ)
ที่ทำให้ข้าเจ้ารู้สึกว่า
ในสมัยที่ข้าพเจ้ายังทำสื่อในกระแส
ข้าพเจ้าเข้าใจผิดท่านมากมาย
แต่ก็เป็นโชคดี ทีไม่เคยเขียนข่าวตามกระแส
และก็ยังโชคดี
ได้เคยสัมภาษณ์หลวงพ่อสมเด็จฯ สองครั้ง
เมื่อราวยี่สิบกว่าปีก่อน ครั้งหนึ่ง
และสิบกว่าปีก่อนครั้งหนึ่ง
ท่านมีแต่ความเมตตา
และตอบคำถามนักข่าวที่ก้าวร้าวอย่างข้าพเจ้า
ด้วยความเมตตา
ความเมตตานี้เอง
คือคำตอบของทุกอย่าง
สำหรับพระเถระรูปหนึ่ง
แห่งยุคสมัย
ที่เป็นพุทธบุตรของพระพุทธเจ้า
ข้าพเจ้าพบว่า
ตนเองยังต้องฝึกฝนอีกยาวไกล
แต่ถ้าไม่เริ่มตั้งแต่วันนี้
ก็จะยิ่งช้าไปอีก
ด้วยความสำนึกผิดในวันวาน
จากสื่อผู้เคยหลงผิด
และด้วยความเมตตา
ของท่านอาจารย์เจ้าคุณเทอดในขณะนั้น
ในการรับฟังและเล่าเรื่องราวการทำงาน
อย่างเสียสละชีวิตเพื่อธรรมของหลวงพ่อสมเด็จฯ
ทำให้ข้าพเจ้าตื่นขึ้น
มนสิกุล
บันทึกยามค่ำ วันอาทิตย์
13 มีนาคม พุทธศักราช2565
ขึ้น 11 ค่ำ เดือน 4
