รีบมาทั้งชีวิตช้าหน่อยอีกสักนิดจะเป็นไรไป
เมื่อความคิดเดินทางไปข้างหน้า
พ่วงด้วยความกลัว ความกังวลมหาศาลไปด้วย
ฉันพยายามหยุดตัวเอง
ไม่ทำตามความคิดที่จะเร่งรีบ
ท้าทายความกลัว
ท้าทายอนาคต
ยืนอยู่ที่นี่
สูดลมหายใจเข้า และหายใจออกช้าๆ
ฟังเสียงหัวใจกระเพื่อม
ในสวนหลังบ้านของแม่
เฝ้ามองดอกรางจืดกำลังเปลี่ยนสีอย่างช้าๆ
ความตายใกล้เข้ามาแต่ฉันก็ประมาทเสมอ
ข้างๆ คือ ความเกิด ที่ไม่เปิดโอกาสให้ความตายฉุดรั้ง
ดอกมะระขี้นกยิ้มเจิดจ้า
บอกฉันว่า เราต้องกล้าหาญที่จะมีชีวิตอยู่
แม้จะต้องเผขิญกับความตายที่จ่ออยู่ก็ตามที
อย่าลังเลที่จะหายใจ
อย่ากลัวที่จะยืนเฉยๆ สักพัก
แล้วเฝ้าดูอนาคต ในความคิด
ที่ไม่มีอยู่จริง
เพียงเฝ้าดูอนาคตในความคิดที่ไม่มีอยู่จริง : หมอนไม้
