มโนปณิธาน

ครั้งหนึ่ง ผู้เขียนกราบเรียนถามท่านอาจารย์เจ้าคุณพระราชกิจจาภรณ์ (เทอด ญาณวชิโร) ว่า เหตุใดท่านจึงมีความเมตตาไม่เพียงต่อลูกศิษย์ทุกรูป และทุกคนที่ท่านได้พบเจออย่างไม่มีประมาณ ไม่เว้นแม้แต่ผู้เขียน ที่เพียรพยายามติดตามการทำงานเผยแผ่ของท่านในหลายๆ มุม เพราะชอบการเรียนรู้ ไต่ถาม ท่านก็เมตตาอธิบายอย่างไม่เคยเหน็ดเหนื่อย ทุกครั้งที่กราบเรียนถามท่าน ท่านไม่เคยนอกเรื่องไปจากการภาวนา คือการฝึกจิต และให้มุมมองวิสัยทัศน์ที่กว้างไกล เกี่ยวกับงานเผยแผ่พระพุทธศาสนา การสนับสนุนพระเณรบนหนทางแห่งการเรียนรู้ทุกด้านที่ไม่ขัดต่อพระธรรมวินัย ใครที่สงสัยอะไร เกี่ยวกับพระพุทธศาสนาในมุมไหน...

ยามเช้า... เมื่อตื่นขึ้นมาคราวใด พร้อมกับความรู้สึกตัวที่ชัดเจน สดชื่น ่ รับรู้ถึงลมหายใจ ความคิดแรก และการขยับกายไปทำกิจวัตรประจำวัน เข้าเฝ้าพระพุทธเจ้าด้วยการสวดมนต์ทำวัตรเช้า เตรียมอาหารใส่บาตรพระสงฆ์ที่เดินมาบิณฑบาตด้วยเท้าเปล่า นับเป็นของขวัญอันวิเศษในชีวิต ที่ได้มีโอกาสสัมผัสถึงพระพุทธศาสนาที่มีชีวิตและลมหายใจอุ่นๆ มาจนถึงทุกวันนี้...

การกลับมาอีกครั้งของ มโนปณิธาน พระราชกิจจาภรณ์ (เทอด ญาณวชิโร) เป็นการรำลึกในพระคุณอันยิ่งใหญ่ของพ่อแม่ครูอาจารย์ ที่ผ่านการเคี่ยวกรำในการภาวนาอย่างอุกฤษฎ์ ในทุกๆ ด้านของชีวิตพระภิกษุ พระที่แท้ย่อมให้สติปัญญากับผู้คนฉันใด มโนปณิธานท่านอาจารย์เจ้าคุณ ก็ให้สติปัญญาแก่ผู้เขียนฉันนั้น อีกทั้งยังให้แนวทางการดำเนินชีวิตที่สงบเย็นและเป็นประโยชน์...

เมื่อเทียนเล่มหนึ่งถูกจุดขึ้น... แสงสว่างก็ปรากฏยังเทียนเล่มต่อๆ ไปไม่สิ้นสุด ในช่วงท้ายๆ ของการทำงานในนิตยสารเนชั่นสุดสัปดาห์ และหนังสือพิมพ์คมชัดลึก ผู้เขียนได้กราบขอสัมภาษณ์ประวัติของท่านอาจารย์เจ้าคุณพระราชกิจจาภรณ์ (เทอด ญาณวชิโร) อยู่หลายครั้ง หลังจากท่านเมตตาเขียนบทความอย่างต่อเนื่องเกี่ยวกับ “ความเป็นมาของพระอภิธรรม” เพื่อน้อมถวายเป็นพระราชกุศลถวายพระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช บรมนาถบพิตร (ปัจจุบัน พระบาทสมเด็จพระบรมชนกาธิเบศร มหาภูมิพลอดุลยเดชมหาราช บรมนาถบพิตร ในหลวงรัชกาลที่ ๙) ให้กับนิตยสารเนชั่นสุดสัปดาห์ เป็นธรรมทานก่อนที่นิตยสารจะปิดตัวลง