ระหว่างความกลัว กับ ความตาย อะไรมีน้ำหนักมากกว่ากัน

เมื่อระลึกถึงความตาย กับความกลัว

อะไรมีน้ำหนักมากกว่ากันนะ

ใช่แล้ว เพราะเราจะตายเมื่อไรก็ไม่รู้ได้จริงๆ

แต่ความกลัวมาบ่อยๆ อาจไม่เกี่ยวกับความตาย

ซึ่งอาจจะเกี่ยวกับความกลัว

กลัวอะไรนะ หรือว่า ความคิดปรุงแต่งนี้ช่างน่ากลัว

เมื่อวานนี้ ฉันออกวิ่ง

วิ่ง วิ่ง และวิ่ง

วิ่งไป เดินไป

ผ่านดงสุนัขดุๆ (กลัว กลัว กลัว)

แต่ก็เดินผ่านไปจนถึงภูเขา เขาอ่างช้างน้ำ

ภูเขาที่ฉันเคยขี่จักรยานไปกับเพื่อน ๆ บ่อยๆ ตอนเด็กๆ

และมีครั้งหนึ่ง

ที่ฉันกับเพื่อนๆ ปีนขึ้นไปบนภูเขา จนเลยเถิด

แล้วฝนก็ตกหนัก หินก็ลื่น

ก็เลยนั่งนิ่งๆ อยู่บนก้อนหินนั้น

ความเย็นปกคลุมร่างกายเรื่อยๆ จนแทบจะเป็นน้ำแข็ง

นอกจากลมหายใจยังอุ่นๆ

และแล้ว ตะขาบตัวใหญ่ยักษ์ ความยาวเกินฝ่ามือ

ก็ไต่ออกมาจากกางเกงของฉัน

มันเข้าไปอยู่ในกางเกงเมื่อไรนะ

ตอนนั้น แทนที่จะมัวสงสัย

ฉันกลั้นหายใจสุดฤทธิ์ อยู่นิ่งๆ ให้มันไต่ออกมาก่อน

แล้วค่อยว่ากัน

พอมันไต่ออกไป

ฉันก็โล่งอก

โชคดีที่ตะขาบเมตตา

นึกขึ้นได้ว่า ก่อนขึ้นภูเขา

ฉันกับเพื่อนๆ ไปกินอาหารเจกันที่โรงเจ

ช่วงนั้นเป็นเทศกาลกินเจพอดี

จะเป็นไปได้ หรือ เป็นไปไม่ได้ ก็ไม่รู้ได้เหมือนกัน

รู้แต่ว่า ความตายนั้นใกล้เรานิดเดียวจริงๆ

แต่ความกลัวดำรงอยู่ชั่วนิรันดร์ ในจิตที่ยังไม่ตื่น

วันนี้ ยังมีลมหายใจ

แวะมาเขียนอะไรฝากไว้เล่นๆ

เพราะไม่แน่ใจว่า พรุ่งนี้บนโลก อาจไม่มีอีกแล้ว

แต่มิติของการเดินทาง ทางจิตใจนั้นกว้างไกลมาก

หากความกลัวนำทาง

ก็จะพาฉันไปสู่เส้นทางที่น่ากลัว ตามความคิด

ณ แห่งใด แห่งหนึ่ง

แล้วความกลัว ก็จะพาฉันมาเกิด

เป็นอะไรนะ อาจเป็นตะขาบตัวใหม่

หรือชีวิตใหม่ๆ ที่ฉันไม่รู้จัก

และอาจจะกลับมาที่เดิมอีก หรือไม่นะ

ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น

ขอให้ฉัน ไม่ลืมเส้นทางที่ได้แผ้วถางไว้

แม้เล็กน้อย 

ขอให้การเดินทางของฉัน

อยู่บนเส้นทางที่จะไปสู่ความหลุดพ้น

จากสังสารวัฏด้วยเทอญ …

มนสิกุล ๑๐ กันยายน ๒๕๖๓