“ อัชเชวะ กิจจะมาตัปปัง โก ชัญญา มะระณัง สุเว ”
ความเพียรเป็นกิจที่ต้องทำวันนี้, ใครจะรู้ความตายแม้พรุ่งนี้.
(พุทธพจน์)
นวนิยายใต้ร่มธรรม
เรื่องของ ภิกษุณีจริยจิตรา ผู้ปรารถนาบรรลุธรรม
ตอนที่ ๑ “ความโกรธกระเด็นไปไหน แล้วมันจะมาอีกหรือเปล่า”
“ขอตั้งใจทำความดีให้ถึงที่สุด
เพราะอาจเป็นชาติสุดท้ายที่เราจะได้พบกัน”
ตอนที่ 1. ความโกรธกระเด็นไปไหน แล้วมันจะกลับมาอีกหรือเปล่า
วันหนึ่ง ภิกษุณีจริยจิตราผู้บวชใหม่ (จริงๆ แล้วเธอยังเป็นสามเณรีอยู่นะ ยังไม่ได้เป็นภิกษุณีหรอก จนกว่าจะฝึกตนให้เข้มแข็งอย่างน้อยก็สองพรรษา หรือสองปีนั่นล่ะ แต่เราก็อนุมานเพื่อให้เข้าใจกันว่าในอนาคต เธอก็จะเป็นภิกษุณี ถ้าหากว่า ความเพียรของเธอบนหนทางสายหลุดพ้นจากสังสารวัฏยังดำรงอยู่ และเธอยังมีลมหายใจ หรือมีชีวิตอยู่ถึงตอนนั้น แต่ ณ ขณะนี้ เราว่ากันเป็นวันๆ ไปดีกว่า ) ได้เวลากวาดลานวัด เธอมักไปก่อนเวลาเสมอ ใช่แล้ว ถ้าเป็นเวลาบ่ายสามโมงละก็ เธอจะต้องไปก่อนประมาณ ๑๕ นาที เพราะเธอเป็นคนขยัน ทำอะไร ทำจริง ทำก่อน โดยไม่รู้ตัวว่า เธอนั้น ชอบเป็นที่หนึ่ง ชอบให้คนชม โดยนิสัยแล้ว เธอเป็นอย่างนั้นมาตั้งแต่เด็ก
เมื่อทำงาน เธอก็มักทำแบบสุดๆ ยังๆ ตอนนี้เราจะยังไม่เล่าประวัติของเธอ แต่ประสบการณ์การบวชมา ๘๗ วัน สอนเธอมหาศาล โดยเฉพาะ แม่ชีผู้ยิ่งใหญ่ไม่มีใครเทียมในวัดที่เธออยู่ ภิกษุณีอย่างเธอนะหรือ จะสู้แม่ชีผู้มีวิทยายุทธ์หลายร้อยเล่มเกวียนได้อย่างไร
วันนี้คือบททดสอบของเธออีกหนึ่งวัน
ในขณะที่เธอกำลังกวาดลานวัด และทางที่พระเดินบิณฑบาตในยามเช้า ซึ่งมักมีน้ำท่วมขังเวลาฝนตก ภิกษุณีผู้ปรารถนาคำชม ก็กวาดๆ ๆ น้ำขังจนเหือดแห้ง แน่ล่ะ ไม่มีใครชมหรอก เธอก็ชมตัวเอง ให้กำลังใจตัวเองว่า อืมม์ สะอาดจังเลย
ทันใดนั้นเอง แม่ชีซึ่งกำลังกวาดลานกุฏิของเธอก็กวาดขยะกองใหญ่ลงมาบนทางที่เธอกวาดอย่างสะอาดแล้ว
จิตที่เดือดแค้นทำงานทันทีโดยไม่ต้องออกคำสั่ง
ความแค้นของเธอถูกปลดปล่อยผ่านด้ามไม้กวาดลงไปที่พื้นอันสกปรกใหม่อีกรอบ เธอกวาดๆ ๆ ราวกับจะทำให้พื้นนั้นทะลุไปเลย และแล้ว เธอก็ลื่นล้มลง
ก้นเปียกแฉะไปด้วยน้ำคลำเหม็นๆ
เสียงหัวเราะของแม่ชีก็ก็ดังขึ้น ฮ่า ฮ่า ฮ่า (หัวเราะแบบไม่เกรงใจใคร)
แต่ ในขณเะนั้นเอง ภิกษุณีแปลกใจมากว่า ในขณะที่เธอลื่นล้มลงไปนั้น ความโกรธมันหายไปไหนหนอ หายไปหมดเลย ยิ่งเสียงหัวเราะแม่ชีดังขึ้นด้วย กลับไม่ทำให้เธอโกรธมากขึ้น เธอหัวเราะตัวเองได้อีกแน่ะ และพอลุกขึ้นมา เธอก็กวาดต่อ ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ประสบการณ์ที่เธอเห็นอาการของจิตในครั้งนี้ นับว่าคุ้มค่ามาก กับ ๘๗ วันที่บวชมา และพบกับบททดสอบของแม่ชีทุกวัน
แน่ละ เธอบวชมาเพื่อละตัวตน แต่การบวชเป็นภิกษุณีที่สังคมโลกไม่ค่อยยอมรับ อาจมองว่า เป็นการสร้างตัวตนแบบใหม่
เรามาช่วยกันเอหิปัสสิโก ( ท่านจงมาดูเถิด) ว่า ภิกษุณีจริยจิตราในอนาคต จะฝ่าด่านตัวตนของเธอได้หรือไม่
(โปรดติดตามตอนต่อไป)
(หมายเหตุ : เราไม่ได้ทำการเปรียบเทียบว่า ภิกษุณี หรือ แม่ชี บวชอย่างไหนดีกว่ากัน แต่เรากำลังเล่าเรื่องกิเลสที่ซุกซนอยู่ในมนุษย์ทุกคนอย่างไม่เว้น...
“ภิกษุณีกวาดลานวัด” ภาพประกอบ โดย หมอนไม้
