ถ้าแม่รักเขา แม่ก็ต้องรักลูก เขียนโดย พระมหาประสิทธิ์ ญาณปฺปทีโป

ถ้าแม่รักเขาแม่ก็ต้องรักลูก

เขียนโดย พระมหาประสิทธิ์ ญาณปฺปทีโป

ประธานกลุ่มเพื่อชีวิตดีงาม สำนักงานส่งเสริมคุณธรรม จริยธรรม และความมั่นคงแห่งสถาบันชาติ พระศาสนา พระมหากษัตริย์ วัดสระเกศ

       สมัยก่อนมีวลีหนึ่งได้ยินบ่อยมากว่า “love me  love  my  dog”  ตอนนั้นผู้เขียนเข้าใจว่าเขาคงจะชอบเลี้ยงหมากัน  แต่จริงๆ สำนวนนี้มีความหมายลึกซึ้งมากขึ้นตามประสบการณ์และวุฒิภาวะของเรา  มันคือคำสะท้อนให้เห็นว่า

“ถ้ารักฉัน ขอให้รักความเป็นตัวฉัน

และสิ่งที่อยู่รอบๆ ตัวฉันด้วย” 

เพราะบางอย่างอาจจะดูไม่มีความหมายสำหรับบางคนแต่กับอีกคนนั้นสำคัญยิ่ง  เช่น  ไม้คานเก่าๆ ที่ยายแขวนไว้บนผนัง  คนเป็นหลานอาจคิดว่า  “ก็แค่ไว้คานเก่า”  แต่สำหรับยายแล้วนี่คือ จุดเริ่มต้นของทุกสิ่งทุกอย่างที่มีอยู่ทุกวันนี้ 

แต่พอมายุคนี้ผู้เขียนอยากให้มีสำนวนว่า “love me  love  my  baby”  เพราะว่าข่าวทำร้ายเด็กทั้งที่เป็นลูกตัวเอง และลูกเลี้ยงมีออกมาให้เห็นบ่อยเหลือเกิน  ทุกครั้งที่ได้ยินได้ฟังก็รู้สึกสะเทือนใจว่าทำไมจิตใจของคนถึงเป็นแบบนี้ 

เคยอ่านเจอในหนังสือเขาบอกว่า ลิงบางชนิดเมื่อได้เป็นจ่าฝูง  จะพยายามฆ่าหรือทำร้ายลูกของลิงตัวเมีย  ถ้าตั้งครรภ์อยู่ก็จะร้ายจนแท้ง  เป็นสัญชาติญาณของสัตว์ที่ต้องการให้ลิงตัวเมียนั้นผสมพันธุ์กับตัวเองและให้เลี้ยงลูกตัวเองเท่านั้น  ทางวิทยาศาสตร์เชื่อว่าเราวิวัฒนาการมาจากลิง  เป็นไปได้หรือไม่ที่สัญชาติญาณดิบนี้ยังไม่สิ้นไป  

       ผู้หญิงคนหนึ่งครองตนเป็นโสดมานานหลายปี ใครมาจีบไม่ว่าจะแสนดีแค่ไหนก็จะไม่ยินดีที่จะแต่งงานด้วย  ทำให้พยายามที่จะตีตัวออกห่างหากมีใครมาสานสัมพันธ์  แม้จะรักแค่ไหนแต่ก็จะไม่ให้ใกล้ไปกว่านี้  สิ่งที่ซ้อนลึกอยู่ในหัวใจมันเร้นลับเกินกว่าจะเล่าให้ใครฟังได้

       แต่เมื่อเธอได้เรียนรู้การปฏิบัติวิปัสสนา  การเจริญเมตตาภาวนา   ความรู้สึกโปร่งโล่งใจเกิดขึ้น  ภาพอดีตที่เคยกีดกันกดดันให้เธอขื่นขมมานานหลายปี  ได้มลายหายไป  เหลือเพียงความรู้สึกให้อภัยกับอดีต  และมองชีวิตในอนาคตอย่างสว่างไสวมากขึ้น

เธอเผยความในใจว่า  เธอกับแม่อยู่กับพ่อเลี้ยงตั้งแต่เด็กเพราะพ่อกับแม่แยกทางกัน  พ่อเลี้ยงกินเหล้าเมาและมักจะทำร้ายแม่และตัวเธอเอง   ในช่วงมัธยมต้นนั้นเธอได้ไปซื้อมีดเล่มหนึ่งมาพร้อมทั้งซ้อมแทงกับต้นกล้วย  หมายว่าวันหนึ่งหากสถานการณ์เป็นใจ  เธอกะจะไม่ให้เหลือลมหายใจมาทำร้ายเธอและแม่ได้อีก  มันฝังลึกอยู่ในจิตใจจนไม่วางใจในผู้ชายคนใดในโลกใบนี้ได้อีก

เมื่อสามารถคลายใจจากปมในอดีตได้บ้างแล้ว  เธอกล้าที่จะไปพูดกับพ่อเลี้ยง  ให้อภัยและขอโทษพร้อมทั้งผลักดันให้พ่อแม่เลิกเหล้า  เลิกอบายมุข  ก้าวสู่เส้นทางแห่งธรรม

ผู้เขียนรับรู้เรื่องราวชีวิตที่ปวดร้าวของหลายคนที่ถูกกระทำทั้งจากพ่อแม่ตนเองและคนอื่น   รอยแผลเหล่านั้นยากเหลือเกินที่จะสมานหรือแม้แต่บรรเทาความเจ็บลึกสุดใจ  บางคนประชดชีวิตปฏิเสธสังคม  แต่ก็มีบางคนที่ก้าวข้ามผ่านพ้นมาได้  แล้วใช้อดีตที่ผิดพลั้งมาเป็นพลังให้ก้าวไป 

คนที่ผ่านพ้นเรื่องราวเหล่านั้นมาได้  ล้วนแล้วแต่มีความอดทนประจำใจ  ไม่ใช่ความอดกลั้นแต่มันคือความอดยับยั้งชั่งดูว่าแท้จริงคืออะไร  พร้อมทั้งทนเพื่อที่จะพยายามพาตนเองให้ผ่านพ้นความรู้สึกขื่นขมนั้นไปให้ได้  และต้านทานหากมีสิ่งใดที่จะเข้ามาย่ำเหยียบให้ความรู้สึกเลวร้ายลงกว่าเดิม 

ความพยายามที่จะเอาชนะความรู้สึกร้ายๆ เหล่านั้นทำให้ผู้เขียนระลึกถึง ภาษิตบทหนึ่งที่ว่า “ขันติเป็นเครื่องเผากิเลสอย่างยิ่ง”  หมายถึง  ความอดทนไม่ยอมให้ใจไหลไปตามกิเลส  ที่จะพาจิตให้คิดเศร้า  เป็นเครื่องขจัดขัดเกลาให้ความเขลาหมองหม่นของกิเลสอันเป็นเหตุทุกข์นั้น ให้สิ้นสลายหายไป 

แนวโน้มพฤติกรรมของคนที่ประคองตนด้วยขันติ  จะตริตรองก่อนที่จะทำอะไรลงไป  เพราะสามารถที่จะระงับชะลอความแรงของอารมณ์ต่างๆ ได้  การที่เราจะรับใครมาดูแลอยู่ใกล้ลูกของเรา  บางทีอาจจะต้องดูให้ดีว่า เขาคนนั้นมีความอดทนต่อเด็กมากแค่ไหน   เข้าใจธรรมชาติของเด็กมากแค่ไหน   แต่บางทีคนที่ควรจะมีความอดทนอย่างหนักแน่นก็คือตัวแม่ของเด็กเอง  เพราะไม่มีใครทำให้ลูกเจ็บปวดได้เท่าแม่   พอๆ กับไม่มีใครเยียวยาจิตใจลูกได้ดีเท่ากับแม่  

ถ้าแม่รักเขาแม่ก็ต้องรักลูกตัวเองด้วย 

“love him  love  your baby”

ถ้าแม่รักเขา แม่ก็ต้องรักลูก เขียนโดย พระมหาประสิทธิ์ ญาณปฺปทีโป จากคอลัมน์ โชคดีที่มีพระ หน้าพระไตรสรณคมน์ นสพ.คมชัดลึก วันพฤหัสที่ ๘ มิถุนายน พ.ศ.๒๕๖๐