จาริกธรรมในอเมริกา (ตอนที่ ๔๓) “เวลาใจปกติ ความสุขก็บังเกิดขึ้น” : พระครูสมุห์สุพัฒน์ อนาลโย เรื่องและภาพ

จาริกธรรมในอเมริกา

(ตอนที่ ๔๓)

“เวลาใจปกติ ความสุขก็บังเกิดขึ้น”

: พระครูสมุห์สุพัฒน์ อนาลโย เรื่องและภาพ

กลุ่มเพื่อชีวิตดีงาม

สำนักงานส่งเสริมคุณธรรม จริยธรรม และความมั่นคงแห่งสถาบันชาติ พระศาสนา พระมหากษัตริย์ วัดสระเกศ

เราเคยเฝ้าดูสังเกตชีวิต ดูใจตนเองบ้างไหม

วันคืนบางเวลาใจเรามีเรื่องราวมากมาย  ทำให้สับสนกังวลใจ อยู่ไม่เป็นสุข  หนักอกหนักใจ ในหัวมีแต่ความคิดที่โกรธ โมโห อิจฉา ริษยา ทั้งเคียดแค้น อาฆาต พยาบาท คนอื่น

แม้แต่หน้าก็ไม่อยากเห็น เห็นครั้งไหนนั่นหมายถึงผิดหูผิดตับโดยทีเดียว อยู่ไม่เป็นสุขอึดอัด

เจ้าอัตตา อีโก้ ถือตัว สำคัญหมายมั่นว่าเราเป็นคนที่สำคัญกว่าคนอื่นนี้มันอันตรายมาก

เรากลายเป็นทาสของความหลงเสียแล้ว เสียทีมัน เพราะเผลอสติไปกับอารมณ์ความโกรธ จนทำให้จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เสียอิสรภาพของความเป็นอิสระทางใจ เพราะถูกผีแห่งความโกรธ ความไม่พอใจเข้าสิงจิตใจ จึงทำให้ใบหน้าเศร้าหมองตรึงเครียด อาจจะทำให้เป็นบ้า ปวดหัว เส้นเลือดในสมองแตกได้  คิดมากๆ ถ้าเราไม่รู้จักปล่อยวางเฉยกับเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องเสียบ้าง อย่าเอามาใส่จิตใจทำให้เสียพื้นที่แห่งความสุขทางใจไป

สิ่งที่ควรคิดทำคือ นำเรื่องที่ดีมีคุณค่าจิตใจ ก็จะทำให้จิตใจสะอาดได้ เอาสิ่งที่ดีเข้ามาใส่ใจเยอะๆ มันก็ดี หากนำแต่สิ่งที่สกปรกเข้ามาใส่ใจมากๆ ก็ใจมืดบอด ใจดำ ใจคิดร้าย ใจสกปรกใจคิดติดลบ คนอื่นผิดตนเองถูกดีอยู่ผู้เดียวใช้ไม่ได้

ความโกรธ ก็เปรียบเสมือนเรากำมือให้แน่นๆ ก็ยิ่งใช้แรงกำมือมากขึ้นบีบรัดจนทำให้เจ็บมือ

ความปกติ เปรียบเสมือนเราแบมือออก ก็รู้สึกตัวเบามือ สบายกายสบายใจด้วย ผ่อนคลายไม่ตรึงเครียด

เมื่อเรารู้จักใช้ชีวิตให้ใจมันเบาบางเป็นกลาง ใจอิสระเบาสบาย การใช้ชีวิตทำงานการดำเนินก็ปกติสุขไม่เดือดร้อนใจ ทำหน้าที่แต่ละขณะไป ทำทีละอย่าง

อยู่กับคนอื่นใจก็ปกติสนุกสนานไป ยิ้ม นิ่ง หัวเราะตามเรื่องราวที่ดำเนินไปตามบทบาทหน้าที่ในแต่ละวัน

ความปกติสุขของจิตใจแบบนี้เราจะทำอย่างไรให้มันอยู่เราได้นานที่สุดได้อย่างไร เพราะทุกสิ่งทุกอย่างมันไม่เที่ยงแท้คงที่ มันก็จะเปลี่ยนแปลงไปตามกฎของธรรมชาติ

สิ่งที่เราสามารถทำได้คือ เพียงแค่ยอมรับ เรียนรู้ ดูมัน รู้มันไป เปลี่ยนแปลงจากที่ไม่ดีให้ดีขึ้น จากสิ่งดีให้พัฒนาขึ้นไปเรื่อยไป

ส่วนเรื่องความโกรธนั้น ก็ปล่อยลดละเลิกได้ยิ่งดีต่อจิตใจ เพียงแค่ลดความสำคัญตนลงมา กลับมาดูที่จิตใจตน เปิดใจให้กว้างด้วยความรัก ความเมตตา ให้อภัยตนเองและคนอื่น 

เข้าใจตนเองก็จะเข้าใจคนอื่น ใจเขากับใจเราไม่ต่างกัน  ความคิดโลภ โกรธ หลง มันตัวเดียวกัน อยู่ที่แต่ละคนจะมีเชื้อความพอใจและไม่พอใจมากหรือน้อยเท่านั้น

มีความคิดโลภ โกรธ หลงมากก็หนักจิต หนักความคิดมากขึ้นเรื่อยๆ มีน้อยก็เบากาย เบาใจ รอดไปได้

ทุกคนก็ต้องการที่จะมีความสำคัญกันทุกคน ให้อภัย ให้เกียรติกัน เคารพนับถือความดีของกันและกัน ไม่เห็นแก่ตัว ไม่อยากได้หน้า ไม่ข่มเหงคนอื่นยกย่องตนเองลักษณะของคนพาล

ไม่อยากเป็นหัวหน้าคนอื่นจนเกินไป ไม่ควรเอารัดเอาเปรียบกันมันเกิดขึ้นครั้งหนึ่งก็ความไว้ใจมันก็ลดลงไปแล้ว

สุดท้าย ใจปกติสุขเบากายสบายใจทำงานอยู่กับคนอื่นได้สบายเลย แต่ถ้าหนักใจใจขาดความปกติสุขของจิตใจก็หนักอกหนักใจและหนักความคิด

สิ่งที่ควรทำรักษาความปกติสุขของจิตใจไว้กับตนให้นานที่สุดเท่าจะทำได้ ความรัก ความเมตตา การให้อภัยจะบังเกิดมีเอง

เมื่อความโกรธขึ้นมาแล้วก็ย้อนมาดูใจตนเอง ลดความถือตัวลง ฝึกที่จะให้โอกาสตนให้อภัยคนอื่น ฝึกบ่อยๆ เข้า ใจเราก็จะเข้าสู่โหมดของความปกติสุขของจิตใจ จะอยู่กับใคร จะพูดกับเขาก็จะง่ายขึ้น เพราะใจเรามันดีแล้ว

จ๊อด

๒๙ กรกฎาคม พ.ศ.๒๕๖๓ (ค.ศ.๒๐๒๐)

จาริกธรรมในอเมริกา (ตอนที่ ๔๓) “เวลาใจปกติ ความสุขก็บังเกิดขึ้น” : พระครูสมุห์สุพัฒน์ อนาลโย เรื่องและภาพ กลุ่มเพื่อชีวิตดีงาม สำนักงานส่งเสริมคุณธรรม จริยธรรม และความมั่นคงแห่งสถาบันชาติ พระศาสนา พระมหากษัตริย์ วัดสระเกศ