ปักกลดกลางใจ

๒๗ กันยายน พุทธศักราช ๒๕๖๖เป็นวันเยี่ยมสวนโมกข์ ตรงกับวันขึ้น ๑๓ ค่ำ เดือน ๑๐ ของทุกปีเป็นวันทำวัตรท่านอาจารย์พุทธทาสภิกขุ ซึ่งเป็นวันขอขมาครูบาอาจารย์

อานาปานสติภาวนา พูดกับผู้เข้าปฏิบัติธรรม ณ สวนโมกข์นานาชาติ (๒) “ด้วยความรักและความเสียสละของโยมแม่ท่านพุทธทาส ก่อเกิดสวนโมกขพลาราม ” โดย คุณเมตตา พานิช วารสาร "ธรรมมาตา" ปีที่ ๑๗ เล่มที่ ๙ พฤษภาคม -มิถุนายน -กรกฎาคม -...

ค่ำคืนวันพระ หอยทากตัวน้อยเดินไปมาหลังฝนตกหนักเราต้องหยุดเดิน ผืนดินเดียวกันต้องแบ่งกันเดิน ถ้าเราไปเดินหอยทากอาจถูกเหยียบและตาย เราเองก็เช่นกันต้องระวังจิตระวังวาจาและระวังกายไม่งั้นก็ตายได้ง่ายๆเช่นเดียวกัน กราบพระพุทธรูปตัวแทนของพระพุทธเจ้าพระองค์ทรงนิ่งเงียบในเวลาที่ควรนิ่งเงียบและทรงพูด เมื่อจำเป็นต้องพูดวาจาของพระองค์จึงศักดิ์สิทธิ์

จะไปไหน… หลังจากที่ฉันรู้สึกน้อยใจในโชคชะตาอย่างไม่รู้ตัวฉันก็เหวี่ยงไปเหวี่ยงมาจนเมื่ออำลาพุทธภูมิไปเมื่อวันก่อน วันต่อมาฉันก็ฝันเห็นว่าหลวงพี่นิรามิสาชวนฉันเดินในสวนไปกับลมหายใจอย่างมีสติแล้วหลวงพี่นิรามิสาก็กอดคุณแม่ของฉันฉันกับแม่และน้องเราไปเข้าคอร์สหลวงปู่ติช นัท ฮันห์ด้วยกัน พี่เสาวนีย์ ธโนฆาภรณ์ และอาจารย์คุณลุงธีรทาสเป็นคนเชียร์ให้ฉันไปหมู่บ้านพลัมประเทศฝรั่งเศสหลังจากติดตามหลวงปู่ติช นัท ฮันห์ ตอนท่านจาริกธรรมกลับประเทศเวียดนามเป็นครั้งแรกในเวลา ๔๐ ปีที่ท่านจากไปจนออกมาเป็นหนังสือเล่มนี้ “เริ่มต้นใหม่”ตั้งใจทำถวายหลวงปู่ติช นัท ฮันห์ จนสำเร็จเป็นกุศลอันยิ่งใหญ่ที่อาจารย์คุณลุงธีรทาสบอกว่า เป็นบุญใหญ่ที่พาเดินทางข้ามภพชาติได้อย่างไม่ตกหล่นแล้ว โรงเจเป้าเก็งเต๊งคือจุดเริ่มต้น ของการเดินทางด้านในยังมีภาพเรื่องราวมากมายที่ผุดขึ้นระหว่างการสวดมนต์สองวันที่ผ่านมาฉันจึงจัดคอร์ส...

ก่อนจะเดินต่อไป... ฉันกลับมาทบทวนตัวเอง ครั้งหนึ่งกับการคิดว่า ตัวเองจะเดินตามเส้นทางพุทธภูมิ อันยาวไกล เพื่อช่วยเหลือผู้คนให้ได้มากที่สุด ตามรอยพระโพธิสัตว์สายเซน อาจารย์คุณลุงธีรทาส และพี่เสาวณีย์ ธโนฆาภรณ์

แสงสว่างที่กลางใจ (เมื่อไรนะจักปรากฏ) : mon'memo แม้ในที่ซึ่งมืดมิดที่สุดก็ยังมีแสงสว่างแสงสว่างอาจไม่ได้ปรากฏข้างนอกแต่มันอาจปรากฏในใจเราขอเพียงยังมีลมหายใจย่อมมีหนทางที่จะนำไปพบกับแสงสว่างเป็นแน่ ธรรมวิจัยเล็กๆในค่ำคืนนี้กับลมหายใจในปัจจุบันและความคิดที่ย้อนไปในอดีตถึงเรื่องราวของมหาบุรุษท่านหนึ่งเมื่อสองพันหกร้อยกว่าปีก่อน ในค่ำคืนที่มืดมิดที่สุดมหาบุรุษท่านนั้นที่เรารู้จักท่านในนามเจ้าชายสิทธัตถะพระองค์ทรงนั่งลงที่โคนต้นโพธิ์พฤกษ์หลังจากพระองค์กลับมาฉันพระกระยาหารแล้วปัญจวัคคีย์ก็ทิ้งพระองค์ไปด้วยความยึดติดว่าการบรรลุธรรมนั้นจะต้องเพียรอย่างสุดโต่ง เมื่อพระองค์ละความสุดโต่งกว่าจะพบทางสายกลางก็ต้องแลกกับความสูญเสียปัญจวัคคีย์ทั้งห้า

เมื่อครั้งที่ไปกราบพระบรมสารีริกธาตุ ภูเขาทอง วัดสระเกศ ราชวรวิหารที่ร้านกาแฟ ระหว่างทางขึ้นภูเขาทอง มีจัดนิทรรศการเกี่ยวกับหลวงพ่อสมเด็จพระพุฒาจารย์ (เกี่ยว อุปเสณมหาเถระ)ข้าพเจ้าถ่ายภาพเก็บไว้บ้าง เมื่อนำมาอ่านในช่วงเวลาผ่านไปจะกี่ปีก็ตามตัวหนังสือของท่านยังบอกกล่าวถึงสัจธรรมแห่งการดำรงชีวิตที่เป็นบุญมากไปกว่านั้นตัวหนังสือของท่านยังบอกกล่าวถึงมโนปณิธานของท่านที่สืบเนื่องมาแต่บรรพชนจนถึงท่านอาจารย์เจ้าคุณเทอดพระอาจารย์ที่ข้าพเจ้าศรัทธาเหนือเศียรเกล้า เมื่อครั้งสมัยที่ข้าพเจ้าย้งทำสื่อในกระแสข้าพเจ้าได้มีโอกาสสัมภาษณ์ท่านอาจารย์เจ้าคุณเทอดในขณะนั้นจนก่อเกิดบทความ “มโนปณิธาน” ของท่านสี่สิบกว่าตอนแล้วที่ยังเขียนไม่จบ ท่านมักเล่าเรื่องการทำงานของหลวงพ่อสมเด็จฯ...

ค่ำนี้เป็นวันแรกที่รับรู้ถึงลมหายใจชัดอาราธนาศีลแปด โดยไม่ต้องเปิดหนังสือตระหนักรู้ถึงสัจจะว่ามีค่าเพียงใดซึมซับบรรยากาศความมืดในสวนของแม่และน้องอย่างอบอุ่นในทุกมิติของชีวิตปล่อยวางคืออะไรคือปล่อยให้ความคิดลอยออกไปจากตัวหรือเปล่าฉันอยากรู้ว้าถ้าไม่มีความคิดฉัน จะมีอยู่หรือเปล่านะไปไกลๆ เลยนะ เจ้าความคิดแน่ะ ยังอยู่ มนสิกุลบันทึกในความมืดวันศุกร์ที่ 4 มีนาคม พุทธศักราช 2565ขึ้น 2 ค่ำ เดือน 4 ถ้าจำไม่ผิดนะ "คืนค่ำในความมืด" ภาพวาด โดย มนสิกุล วันศุกร์ที่...

แด่ …ความเจ็บปวดในสังสารวัฏ นอนไม่หลับ จิตย้อนไปไกล ถึงเรื่องราวก่อนเกิดพระพุทธเจ้า ก็เลยธรรมวิจัยดู เหตุใดเจ้าชายสิทธัตถะ