พระพุทธเจ้าสอนไม่ให้เกลียดกัน
พระองค์ทรงสอนให้เห็นตัวความเกลียด แล้วอย่าไปทำตามมัน แทนที่จะไปเกลียดกัน
(แต่ทำไมคนจึงเกลียดกัน)
พระพุทธเจ้าสอนให้เรารู้จักให้อภัย
(แต่ทำไมคนจึงอาฆาตพยาบาทต่อกัน ทำร้ายกัน)
พระพุทธเจ้าสอนให้เรากลับมาหาข้อผิดพลาดของตนเองแล้วแก้ไข
(แต่ทำไมคนจ้องจับผิดคนอื่น ชอบเปลี่ยนแปลงคนอื่นแต่ไม่เปลี่ยนแปลงตัวเอง)
พระพุทธเจ้าสอนให้พึ่งตนเอง แต่ทำไมจิตจึงชอบแสวงหาที่พึ่พิงภายนอกซึ่งไม่มีอยู่จริง
ใช่ เพราะจิตที่ยังไม่ได้ฝึก เต็มไปด้วยความกลัว ความกังวล ความไม่มั่นคง ไม่มั่นใจ จึงออกแสวงหาสิ่งที่ว่าไว้ซึ่งเป็นมายา ไม่เทื่ยง เป็นทุกข์ และเป็นอนัตตา
เมื่อจิตไปแสวงหาที่พึ่งภายนอก แล้วไม่ได้ดั่งใจ จิตจึงทุกข์
เมื่อทุกข์ พระพุทธเจ้าทรงให้เรากลับมามองที่จิต จนเห็นเหตุแห่งทุกข์ และหาทางออกจากมัน ไม่ตามใจมัน
เมื่อไม่ตามใจกิเลส ก็อดทน ทรมาน จนกว่าจิตจะแข็งแรง พึ่งตนเองได้ เมื่อนั้น เราก็จะเป็นที่พึ่งให้คนอื่นได้เช่นกัน ดังพุทธภาษิตว่า
สนาถา วิหรถ มา อนาถา : จงอยู่อย่างมีหลักยึดเหนี่ยวใจ อย่าเป็นคนไร้ที่พึ่ง
นั่นคือ สติ และนี่คือสิ่งที่พระพุทธเจ้าสอน และหากเราปฏิบัติตาม จนเกิดมีสติ สมาธิ และปัญญา พิจารณาเห็นตามความเป็นจริง เราจะเห็นความกลัว เห็นกิเลสมากมายมันหลอกเรา และเราก็จะไมทำตามกิเลสอีกต่อไป ความทุกข์ก็จะน้อยลง ๆๆ ตามลำดับ
