จาริกธรรมในอเมริกา (ตอนที่ ๔๖)
“ความรักกับความตายเท่ากับความเศร้า”
เขียนโดย พระครูสมุห์สุพัฒน์ อนาลโย
กลุ่มเพื่อชีวิตดีงาม
“ขอบคุณลมหายใจของพ่อแม่ที่มอบให้กับอาตมาได้เติบโตมาเรียนรู้ และมาไกลที่สุดของชีวิตถึงสหรัฐอเมริกา”
พระครูสมุห์สุพัฒน์ อนาลโย
นี่ก็ไกลต้นเดือนมาจนจะใกล้สิ้นปีที่มนุษย์เราได้กำหนดกฎเกณฑ์ไว้ เราก็คงจะได้เรียนรู้ตนเองและคนอื่นพอสมควร มีสารพัดเรื่องราวรสชาติของชีวิตที่เป็นอยู่ไม่มากก็น้อย
วันนี้มีเรื่องที่สะเทือนจิตใจ ทำให้ใจอ่อนไหวคล้อยตามน้ำตาไม่ไหล แต่น้ำมูกกลับดันไหลออกมา อ้าวนี่เราร้องไห้ใช่ไหม?
ก็น่าจะใช่นะ …ร้องไห้ไม่มีน้ำตาจะเรียกว่าร้องไห้ภายในก็ไม่ผิด สรุปว่า ร้องไห้
อ้าวเข้าเรื่องราวของเราหัวข้อข้างต้น
หลายคนจะปฏิเสธความรักคงเป็นไปได้ยากมาก ทุกคนเกิดมาต้องมีความรัก ความรักที่ผูกจิตผูกใจไว้กับใครสักคนหนึ่ง หรือไม่ก็รักตนเอง
ความรักที่เกิดกับเราตั้งแต่เด็กก็รักพ่อแม่ พ่อครับ แม่ครับ พ่อคะ แม่คะ ผมรักพ่อแม่ครับ หนูรักพ่อแม่ค่ะ
พอโตขึ้นเป็นวัยรุ่นวัยกำลังอยากลอง อยากรู้ ก็แสวงหาความรักจากเพศฝ่ายตรงกันข้ามชายรักหญิง หญิงรักชาย นอกจากนี้ก็ใคร่ครวญเอาเอง
วัยหนุ่มสาวก็ริเริ่มหาคู่ครองดองใจ สร้างเนื้อสร้างตัวกันด้วยความรัก เพื่อสร้างฝันเป็นฝักฝ่าย หรือเป็นเนื้อทองแผ่นเดียวกัน
ตกลงปลงใจแต่งงานกัน ใช้ชีวิตคู่ไม่โดดเดี่ยวเดียวดายใจ มีสองเคียงคู่กัน กินดื่มเที่ยวไปด้วยกัน แม้แต่เสื้อผ้าก็มีสีสัน และบทความก็เหมือนกัน
ร่วมสุขทุกข์ไปด้วยกันประคับประคองชีวิต อดแดดทนหนาว ทุกแหล่งหนเหมือนฟ้ากับดิน พระอาทิตย์กับพระจันทร์ น้ำกับไฟ มีปัญหามาคิดแก้ไขช่วยเหลือกัน
ชีวิตคู่จะยั่งยืนก็ต้องซื่อสัตย์ต่อความรักที่มีให้แก่กันและกัน เคารพของความเป็นแฟนหรือสามีภรรยา ไม่ควรยึดครอบครองตัวกันและกันจนเกินงาม
เราอย่าหลงคิดว่าเราจะอยู่คู่กันตลอดไป อะไรๆ ก็สามารถเปลี่ยนไปได้ทั้งนั้น
ความรักที่ว่ารักกันจนแก่เฒ่า บางครั้งใครบางคนก็อาจได้ลาจาก หายดับไปจากโลกใบนี้
ความรักที่เรามีให้กันสองคน หลายคนต้องอิจฉา แต่ทว่าอนิจจัง รักนี้ไม่ยั่งยืน เพราะพญามัจจุราชมาพลัดพรากเราออกจากกัน ให้อยู่คนละภพคนละชาติ คงเหลือไว้เพียงความทรงจำที่ดีที่ก่อแต่งก่อสร้างขึ้นมาด้วยกันในสถานที่ต่างๆ
ที่ใดมีฉันที่นั่นก็มีเธอ ที่ใดมีเธอที่นั่นก็มีฉัน
คิดถึงเธอตอนไหน ความทรงจำที่เราเคยเป็น เคยมี อยู่เคียงคู่กันบัดนี้ ความทรงจำเหล่านั้นกลับกลายเป็นเพียงภาพอดีตที่ดีมีฉันและเธอ ตอนนี้ฉันอยู่เพียงลำพัง
ความรักเหล่านั้นมาตกอกย้ำจิตใจให้คิดถึง และเหงาหงอย ทำให้จิตใจโศกเศร้า คิดถึงตอนไหนน้ำตาค่อยไหลออกมา
อย่างไรก็ตาม ความรักที่เรามีต่อกัน ไม่ว่าจะรักคนรอบข้างหรือรักตนเอง ก็คือความรักที่ใจเราปล่อยวางให้ต่อกันและกัน จงช่วยกันประคองความรักของกันและกันไว้ให้ดีที่สุด
“ช่วงที่มีความรักมีชีวิตอยู่
บอกรักทำดีต่อกัน
อยากจะทำอะไรที่ดีต่อกัน
จงลงมือทำเลยอย่าเดี๋ยว
เดี๋ยวก่อนจะไม่มีเวลาบอกรัก
พญามัจจุราชจะมาพลัดพรากเราออกจากกันไป”
พระครูสมุห์สุพัฒน์ อนาลโย
สุดท้าย ชีวิตเราก็ต้องเดินตามเส้นทางที่ฟ้าลิขิตไว้กรรมตกแต่งสร้างสรรค์ให้เป็นคนมีความรัก หักชีวิตเราออกจากกันด้วยความตาย เหลือไว้เพียงความทรงจำเรื่องราวที่แสนจะเศร้าไว้ข้างหลัง
จุดเริ่มต้นคือการเกิดของชีวิต จุดจบปั้นปลายของชีวิตคือ ความตาย จะตายดีหรือตายชั่ว เราเป็นผู้สร้างมันขึ้นมาด้วยน้ำมือเราเอง
จ๊อดส์ / ๒๐ ธันวาคม พ.ศ.๒๕๖๓
จาริกธรรมในอเมริกา (ตอนที่ ๔๖) “ความรักกับความตายเท่ากับความเศร้า” เขียนโดย พระครูสมุห์สุพัฒน์ อนาลโย กลุ่มเพื่อชีวิตดีงาม
