เป็นเวลานานหลายปีทีเดียว ที่ฉันหยุดการบันทึกต่อเนื่องไป
วันนี้ หลังจากพาพ่อไปทำแผลที่ผ่าตัดกลับมาบ้าน ฉันก็เริ่มนึกถึงการบันทึกการเดินทางด้านใน เก็บไว้ในความทรงจำ และที่สำคัญคือ เขียนให้คุณแม่และน้องชายที่รักที่สุดของฉันได้อ่านกันบนฟากฟ้าโน้น
ซึ่งฉันเชื่อว่า แม่กับน้องคอยดูแลฉันอยู่ตลอดเวลา เพื่อช่วยให้ฉันได้ตื่นขึ้น และก้าวออกจากความทุกข์ทั้งหลายเสีย เพราะถึงที่สุดแล้ว ฉันได้พบแม่กับน้องชายในฝันเสมอๆ และทั้งสองมีความสุขกับการท่องเที่ยวเดินทางอยู่ตลอดเวลา
ฉันเชื่อแล้วว่า “จิต” ไม่มีวันตาย ดังที่พระพุทธเจ้าทรงเล่าไว้ในพุทธพจน์และครูบาอาจารย์ต่างก็เล่าประสบการณ์ของการฝึกปฏิบัติขัดเกลาจิต จนทำให้จิตที่สกปรกอันถูกห่อหุ้มด้วยอวิชชาหลุดออกจนหมาเกลี้ยงนั้นเป็นไปได้
และฉันกำลังเพียรเดินอยู่บนเส้นทางนี้เช่นกัน
