บันทึกคิดถึงแม่ (ฉบับที่ ๑)
วันแม่
คิดถึงแม่ตอนดึกๆ ใต้ชายคาของแม่…
จริงๆ แล้วเราทุกคนต่างก็คิดถึงแม่ตลอดเวลา
แต่เราอาจไม่รู้ตัว หรืออาจรู้ตัว ก็เพียงบางขณะ
แล้วเราก็ออกตามหาแม่กัน
แม่จ๋า แม่อยู่ไหนคะ
ปรากฏตัวหน่อย…ให้หนูกอดหน่อย
แล้วเราก็ร้องไห้ คิดถึงแม่
ทั้งๆ ที่แม่ก็อยู่กับเราตลอดเวลา
ทุกลมหายใจเข้า-ออกของเรา
ก็คือลมหายใจเข้า-ออกของแม่
เลือดเนื้อของเรา ก็คือ เลือดเนื้อของแม่
แม่บอกว่า รักลูกทุกคน เสมอกัน
เหมือนแผ่นดินที่รักต้นไม้ทุกต้น
เหมือนผืนน้ำที่ให้ปลาทุกตัวแหวกว่าย
เหมือนแสงอาทิตย์ที่สาดส่องไปทุกพื้นที่
เหมือนมะนาวลูกนี้
ที่มานั่งลงตรงหน้าโน้ตบุ๊ค
ความรักของเแม่ ยิ่งกว่าความรักทั้งปวง
เกินที่จะสรรหาคำมาอธิบายได้
ไม่มีถ้อยคำใด ที่จะเสกสรรปั้นแต่ง
อาหารที่แม่ทำ
เสื้อผ้าที่แม่ซ่อมให้
กระถางต้นไม้ที่โอบอุ้มมะนาวให้เติบโต
ให้รสชาติที่เกินจะบรรยาย
เพียงลิ้มชิมรสมะนาวอย่างเดียว
ก็รู้ว่าแม่รักเราเพียงใด
เปรี้ยวจี๊ด หรือ หวานเจี๊ยบ
ล้วนเป็นสังขารที่แม่มอบให้เราได้ลิ้มรส
ได้เรียนรู้ด้วยตนเอง
ทุกอย่างที่เราทำได้
มาจากความยากลำบากของแม่มาก่อน
๙ เดือนที่แม่ประคบประหงมเรา
ไม่ใช่เรื่องง่าย
แม่เท่านั้นที่ทำได้
แม่เท่านั้นที่ทำได้ …ทุกอย่างเลย
คิดถึงแม่ รักแม่ ดูแลตัวเองนะ
การดูแลตัวเรา ก็คือ การดูแลผู้อื่นในขณะเดียวกัน
จริงหรือเปล่า ใจเราเท่านั้นที่รู้
มนสิกุล ๑๒ สิงหา ๖๓ บันทึกคิดถึงแม่ (ฉบับที่ ๑) ใต้ชายคาของแม่
