คำพูดสวยหรู ที่ว่า “ปล่อยวาง ” , อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ” ล้วนเป็นคำที่ลึกซึ้ง
เป็นคำที่ฉันค้นพบว่า หากเราไม่ได้ตระหนักด้วยเวทนาอย่างถึงที่สุดจนหลุดไปจากเวทนานั้นด้วยสติสัมปชัญญะจริงๆ ก็ไม่อาจพบได้ แต่ก็ยังดีที่เราได้จดจำไว้ เป็นสัญญา
ดังคำสอนของพระพุทธองค์ว่า
“ปัจจัตตัง เวทิตัพโพ วิญญูหิ” เป็นสิ่งที่ผู้รู้ก็รู้ได้เฉพาะตน ผู้ปฏิบัติจะรู้สภาวะการปฏิบัติด้วยตนเอง เป็นคำที่ลึกซึ้งมาก
หากสติ ไม่ปรากฎ ไม่มีทางที่เราจะพบว่าจะรู้อะไรได้เลย มีม่านมายาของกิเลสปกคลุมจิตหลายชั้นเหลือเกิน
จนทำให้เราเหมือนรู้ แต่ไม่รู้ เพราะถูกกิเลสมันหลอกเอา ตลอดเวลา
จึงทำให้ให้ทุกข์
อย่างไรก็ตาม
ความทุกข์ก็สอนธรรมเราได้เป็นอย่างดี
ความทุกข์เป็นสิ่งเดียวที่สอนเรา สอนชีวิต สอนว่า การเกิด ไม่น่าปรารถนาอีกแล้ว
แต่การที่จะดับการเกิดนั้น ก็ต้องใช้สติสัมปชัญญะ สมาธิ และปัญญาเช่นกัน
ไม่ง่ายเลย ที่จะฝ่าด่าน ความทุกขฺไปจนกว่าจะเห็นทุกข์ ไม่กอดไปกับความทุกข์
แต่ถ้าเรามัวแต่คิดว่ายาก มันก็จะยาก
หากคิดว่าง่าย ก็ไม่ใช่ง่าย
วันหนึ่ง หากมีเวลาสักชั่วโมงหนึ่ง เช้า และก่อนนอนอีกชั่วโมงหนึ่ง
นั่งเฝ้าดูความคิด ดูเวทนาที่เกิดขึ้น จนกว่ามันจะผ่านพ้นไปเอง เมื่อนั้นเราจะเข้าใจสิ่งที่พระพุทธองค์สอน และเข้าใจตัวเราในที่สุด
