มิตรภาพ และความเข้าใจ
ณ ภูเขาศักดิ์สิทธิ์แห่งโดโมดอสโซลา
โดโมดอสโซลา (Domodossola)เป็นเมืองเล็กๆ ที่ล้อมรอบด้วยภูเขาทางตอนเหนือในแคว้นพีดมอนต์ (Piedmont) ประเทศอิตาลี ซึ่งชายแดนติดกับประเทศสวิตเซอร์แลนด์ ที่นี่ไม่ใช่เมืองท่องเที่ยวหลัก แต่มีศิลปะที่ผสมผสานกันระหว่างประติมากรรมและจิตรกรรมของชาวคริสต์ นิกายโรมันคาทอลิก ภายในโบสถ์ ศิลปกรรมเป็นงานสามมิติ แต่ละชาเปลบริเวณมุขโค้ง เริ่มต้นตั้งแต่ปริมณฑลของเมืองจนถึงโบสถ์บนภูเขาที่มีพระเยซูทรงถูกตรึงไม้กางเขน เมื่อนักแสวงบุญมีโอกาสเดินลดเลี้ยวจากชาเปลหนึ่งไปอีกชาเปลหนึ่งเหมือนได้รับรู้เรื่องราวและเดินตามรอยพระบาทของพระเยซูบนถนนโดโลโรซา (Via Dolorosa) ในกรุงเยรูซาเลม ซึ่งเป็นถนนที่พระองค์ทรงเดินแบกกางเขนไปสู่เนินกอลกอธา (Golgotha) ที่ทรงถูกตรึงกางเขน และสถานที่แห่งนี้ก็เป็นอีกที่หนึ่งที่ได้จำลองเรื่องราวนั้น ภูเขาแห่งเมืองนี้ได้รับการขนานนามว่าภูเขาศักดิ์สิทธิ์แห่งโดโมดอสโซลาหรือ ภูเขาศักดิ์สิทธิ์มอนเตคัลวาริโอ(อิตาลี: Sacro Monte di Domodossola หรือ Sacro Monte Calvario) ซึ่งเป็นหนึ่งในเก้าภูเขาศักดิ์สิทธิ์แห่งพีดมอนต์และลอมบาร์ดีที่ได้รับเลือกจากองค์การยูเนสโกให้ขึ้นทะเบียนเป็นมรดกโลกเมื่อปี ค.ศ. ๒๐๐๓ (พ.ศ. ๒๕๔๖)
โบสถ์แห่งนี้ปัจจุบันได้เปลี่ยนเป็นสถานที่ให้เข้าเยี่ยมชม จัดงานภาวนา เป็นที่พักสำหรับบุคคลที่ต้องการความเงียบ เป็นที่ประชุม สัมมนา เป็นสถานที่จัดงานนิทรรศการ ฯลฯ ทุกอย่างล้วนเปลี่ยนแปลงไปตามกาลสมัยเสมอ
หลังจากนั่งสมาธิในโบสถ์ที่มีประติมากรรมและจิตรกรรมของพระเยซูทรงถูกตรึงไม้กางเขนและเดินภาวนาบริเวณโดยรอบภูเขา และเดินลงมายังตัวเมือง ขณะที่เดินผ่านกลุ่มวัยรุ่นชาย-หญิงประมาณ ๕ คน พวกเขาวิ่งตามมาแล้วขอคุยเรื่องราวต่างๆ เกี่ยวกับพุทธศาสนา พวกเขาให้ความสนใจ กระตือรือร้น ตื่นเต้น กันมาก เหมือนไม่เคยพบพระมาก่อนในชีวิต
ในระหว่างสนทนากันหญิงสาวในกลุ่มพูดแบบกึ่งโทษตัวเองกึ่งน้อยใจว่า พวกเรามันเลว จึงได้ให้ได้กำลังใจไปว่า พวกเธอไม่ได้เลว แต่พวกเธอแตกต่าง ระหว่างทางที่พวกเขาเดินมาส่งที่สถานีรถไฟ หญิงสาวคนนั้นน้ำตาไหลอย่างหาสาเหตุมิได้จนถึงสถานีรถไฟ เหมือนหนึ่งดีใจที่มีคนเข้าใจ อีกหนึ่งเสียใจที่กำลังต้องจากไป ในเวลาเกือบ ๒ ชั่วโมงที่ได้สนทนากันเหมือนเวลาที่ได้ปลดปล่อย เปิดใจ ได้รับกำลังใจของพวกเขา
ก่อนที่แยกย้ายจากกันหนุ่มวัย ๑๗ คนหนึ่งก็พูดขึ้นอีกว่า ผมขอบคุณที่ได้เจอท่านในวันนี้ ผมรู้สึกไม่โดดเดี่ยวอีกต่อไป
ความเปลี่ยนแปลงที่รวดเร็วในทุกสังคมโลก ประกอบกับเรื่องราวใหม่ๆ ของสังคมภายนอกที่สามารถรับรู้จากข้อมูลหลากหลายได้ทางเทคโนโลยีข่าวสารที่ทันสมัย รวดเร็ว ไม่ว่าเกี่ยวกับเรื่องสังคม วิถีชีวิต ความเป็นอยู่ วัฒนธรรม ประเพณี แฟชั่น ศาสนา ความเชื่อ การเมืองฯลฯ ที่หลากหลายแตกต่างจากสิ่งที่เป็นอยู่ แม้อาจไม่เคยได้สัมผัสของจริง แต่หลายครั้งที่เกิดเป็นความขัดแย้งจากการรับรู้ ความคิดใหม่ๆ ที่สวนทางกับวิถีชีวิตเก่าๆ ที่เป็นอยู่ และต้องการที่เปลี่ยนแปลงตามสิ่งที่ได้รับรู้มา เป็นเหตุให้ไม่พอใจ ไม่ยอมรับ เกิดเป็นความเห็นต่างกันของการอยู่กันระหว่างคนรุ่นใหม่กับคนรุ่นเก่าที่อาจรวมถึงผู้อาวุโส บรรพบุรุษหรือผู้ปกครองที่ไม่เปิดใจกว้าง และเด็กรุ่นใหม่ที่มีทิฏฐิมานะสูง โดยเฉพาะเด็กวัยรุ่นที่ส่วนใหญ่อยากลอง อยากรู้สิ่งใหม่ๆ เพราะไม่สามารถยอมรับในสิ่งที่กำลังเผชิญกำลังเป็นอยู่ และไม่สามารถเปลี่ยนความคิด ความเชื่อแบบเก่าๆ ที่ถูกฝังลึกมานาน แต่ก็ไม่มีอำนาจหรือกำลังพอที่จะลุกขึ้นมาพูดหรือพูดแล้วอาจได้รับการปฏิเสธและถูกมองว่าผิด
เมื่อวัยรุ่นเหล่านั้นมีความรู้สึกเหมือนแปลกแยก แต่ต้องอยู่ร่วมอย่างยอมจำนนแต่มีการต่อต้านภายในจิตใจ พวกเขาเหล่านั้นหลายคนหาทางออกที่ผิด ส่วนหนึ่งเพราะมีจิตใจที่อ่อนแออยู่ด้วย อยากหนีจากโลกแห่งความจริงที่เผชิญอยู่ ครอบครัวที่ไม่สามารถเติมเต็มความรักในตัวเองและที่สำคัญพวกเขาไม่รู้จักวิธีรักตัวเอง จึงหันไปพึ่งสารเสพติด เสพกัญชา เพื่อกล่อมประสาทแล้วได้สร้างโลกแห่งจินตนาการที่เหมือนจริงอย่างที่พวกเขาอยากให้เป็น หรือบางทีก็แต่งกาย ทำทรงผมให้ต่างออกไปจากผู้อื่นเพื่อแสดงให้เห็นว่าตนนั้นแตกต่างและอยากให้ได้รับการยอมรับ แต่ยิ่งทำเช่นนั้นทำให้กลุ่มคนในสังคมที่เห็นต่าง เชื่อต่างกัน ยิ่งประณามว่า เป็นพวกนอกคอก ไม่รักดี คิด กระทำแต่สิ่งไม่ดี
พวกผู้ใหญ่ที่ลืมวัยเด็กไม่รู้ว่า ยิ่งกล่าวว่าพวกเขา ก็จะมีคนรุ่นใหม่อีกกลุ่มที่จะใช้ความพยายามอย่างหนักที่จะพิสูจน์ให้เห็นว่า ตนเองเก่งกว่า เหนือกว่า สำคัญกว่า ดีกว่าคนรุ่นเก่าที่หัวโบราณเชื่อกระทำแบบเดิมด้วยการทำตัวให้เป็นที่ยอมรับในสังคม ได้รับเสียงชื่นชมจากสังคมที่หลงใหลให้ความสำคัญกับวัตถุ รูปลักษณ์ภายนอก ด้วยการทำให้ตนประสบความสำเร็จในแบบโลกสมมติ ในเรื่องการเรียน การทำงาน การทำเงิน การทำอะไรที่ต่างออกไปแต่มีมูลค่ามาก จนสร้างความมั่นใจยิ่งขึ้นว่าความแตกต่างตามความเห็นตนนั้นเป็นสิ่งที่ถูกต้อง ไม่จำเป็นต้องทำแบบเดิมๆ ที่ล้าสมัย ยึดติดในรูปแบบเก่าๆ ทำให้ขาดการเคารพในบทระเบียบ ประเพณี วัฒนธรรมดั้งเดิม คิดว่าเป็นเรื่องล้าสมัย เพราะขาดการเชื่อมต่อระหว่างคนรุ่นเก่ากับคนรุ่นใหม่ ขาดการสำนึกบุญคุณต่อสิ่งรอบข้าง ขาดความอ่อนโยน อ่อนน้อมถ่อมตนต่อตัวเองและคนที่เห็นต่างออกไป
เป็นเหตุให้หลายต่อหลายครั้งคนรุ่นใหม่ และคนรุ่นเก่าบางกลุ่มที่ไม่ยอมรับความต่าง ความเปลี่ยนแปลง ต่างคนต่างแสดงความก้าวร้าวในแบบของตัวเอง เพื่อความสะใจ ที่ได้ทำร้ายใจกันและกัน โดยไม่รู้เลยว่า ได้ทำร้ายความสงบสุขในตัวเองเป็นคนแรกแล้ว เพราะเมื่อยึดติดความเห็นตน อยากให้คนอื่นคิดอย่างตน แน่นอนว่า จิตใจที่เป็นอิสระของผู้อื่นจะต่อต้านอำนาจนั้นทันที เพราะไม่มีใครเข้าใจใคร มีแต่จะให้เชื่อกันโดยที่ไม่มีใจให้กัน เช่นนี้ ไม่มี่ทางที่คนรุ่นเก่ากับคนรุ่นใหม่จะเจอกันได้ ที่สำคัญไม่มีใครได้รับประโยชน์จากการกระทำนี้เลย นอกจากยิ่งทำให้เกิดความร้าวฉาน แตกแยก จากการสำคัญตนผิดทั้งสองฝ่าย
ในสิ่งร้ายมีสิ่งดี ในสิ่งดีมีสิ่งร้าย ในสิ่งเก่า มีสิ่งใหม่ ให้เรียนรู้เสมอเมื่อเปิดใจ ยอมรับการเปลี่ยนแปลง เพราะนั้นคือ ธรรมดาของโลก และนั่นคือ โอกาสเติบโตทางจิตวิญญาณ เมื่อปล่อยวางความยึดมั่นในตน ความเข้าใจตนเองและผู้อื่นก็เกิดขึ้นในขณะเดียวกัน เพราะถ้าเราไม่หันมามองตนเอง หาจุดบกพร่องของตนเองให้เจอ และเปลี่ยนแปลงตนเองก่อน เราจะต้องมาถกเถียงอย่างไม่รู้จบว่าใครดีกว่าใคร เก่าดีกว่าใหม่ หรือ ใหม่ดีกว่าเก่า เป็นอัตตา เจอ อัตตา ที่ต่างกันเท่านั้นเอง
สังคมโลกจะสงบ เจริญได้ เกิดจากการยอมรับในคุณค่าของตัวเองก่อน ต่อจากนั้น เราจะเคารพความคิดเห็นต่างด้วยความสามัคคี นำส่วนดีของแต่ละสิ่งมาผสมผสาน ปรับตัวให้เข้ากับกาลสมัย แต่ไม่สูญเสียคุณธรรม จริยธรรม ให้เกียรติซึ่งกันและกัน
ไม่มีความเจริญใดๆ ที่เกิดขึ้นได้ หากไร้ซึ่งจิตใจแห่งการสำนึกบุญคุณ เพราะจิตใจที่เปี่ยมด้วยความกตัญญูกตเวที จะมาพร้อมกับการให้ แบ่งปัน เสียสละต่อสรรพชีวิตอย่างไม่หวังผลตอบแทน ซึ่งเป็นรากแห่งความสุขของสรรพชีวิตทั้งมวล
ความผิดพลาดเป็นสิ่งสวยงามเมื่อยอมรับ ว่า ผิด
จิตใจขาดการสำนึกบุญคุณมาพร้อมกับการทำลาย
ความแตกต่างที่มีความเคารพทำให้โลกใบนี้งดงาม
ผู้ยิ่งใหญ่ไม่เคยยึดติดในความเห็นแห่ง ตัวตน ของตน
