หาความโชคดีให้เจอ
Find good luck by yourself.
ตอนเป็นเด็ก เมื่อตอนอายุสองขวบ ฉันเริ่มจำความได้ว่า เป็นความโชคดีมากๆ ที่ได้เดินไปโรงเรียนกับแม่แต่เช้า
แต่ว่า…
การรับประทานอาหารที่บ้านในตอนเช้าก่อนไปโรงเรียน เป็นเรื่องทรมานมาก
สำหรับเด็กๆ ที่กระเพาะยังไม่รู้สึกอยากกินอย่างรีบๆ ในเวลาที่ไม่หิว
ฉันจึงมักร้องไห้เสมอแทบทุกครั้งที่ถูกบังคับให้กินข้าว
เป็นเรื่องน่าแปลกว่า เดี๋ยวนี้ ฉันกลับชอบรับประทานมากทั้งๆ ที่บ่อยครั้งยังไม่หิว
ฉันกลับไปทบทวนวัยเด็กว่าทำไมจึงตัวผอมกระหร่องกร่อง แล้วทำไมจึงอ้วนท้วนได้ในวันนี้ โดยไม่ตำหนิตนเองและผู้อื่น
ฉันพบว่า นี่คือความโชคดีที่ทำให้เรากลับมาหาทางที่จะแก้ไขตัวเองพบ
แม่ฉันเป็นคุณครู สอนอยู่ชั้นอนุบาลหนึ่ง
ตอนนั้นแม่หนีบฉันไปโรงเรียนของคุณยายด้วยทุกวัน
ในกระเป๋านักเรียนเล็กๆ ของฉัน
นอกจากสมุดกับดินสอ ยางลบ ไม้บรรทัดแล้ว
ยังมีขวดนมด้วย และเด็กคนอื่นๆ ก็มีเหมือนกัน
ฉันว่า นี่คือความสุขในวัยเยาว์ที่ทำให้เรารู้สึกมั่นคง
นี่คือ ความโชคดีของฉัน ที่ได้รับความอบอุ่นจากแม่อย่างเต็มเปี่ยม…
นอกจากนี้ ตอนอยู่อนุบาลหนึ่ง ฉันยังมีความขยันหมั่นเพียรเป็นอย่างมาก ฉันชอบเขียนพยันชนะ ก.ไก่ ถึง ฮ. นกฮูกให้มากที่สุด เพราะยังไม่ได้เรียนสระ และวรรณยุกต์ แล้วก็เป็นเรื่องแปลกท่ี่ฉันอยากเป็นนักเขียนตั้งแต่ตอนนั้น ทั้งๆ ที่ยังไม่รู้ว่า นักเขียนคืออะไร รู้แต่ว่า จะต้องเขียนก .ไก่ ให้จบเป็นเล่มๆ แล้วฉันจะเป็นนักเขียนได้
วันนี้ ฉันเป็นนักเขียนแล้ว แม้ไม่โด่งดัง แต่ฉันก็มีความสุข ที่ได้เขียน และแบ่งปันให้กับผู้อ่านจำนวนหนึ่งมากว่า ๓๐ ปี ที่เป็นกำลังใจให้ฉันเขียนมาได้จนถึงทุกวันนี้ นี่คือ อีกหนึ่งความโชคดีของฉัน
บู้ล้างผลาญ –คืออีกหนึ่งหน้าประวัติศาสตร์ของฉัน ที่ต้องจารึกไว้เอง
จำได้ว่า เมื่อโตขึ้นมาอีกนิด แต่ก็ยังไม่จบป. 6 ฉันต้องไปโรงเรียนกับน้องสาวทุกวัน และคอยปกป้องน้องจากเพื่อนๆ ที่มักชอบมารังแกเธอ มันเป็นเรื่องปกติของเด็กที่รังแกกันไปมา แต่ฉันรู้สีกว่า ถ้าใครมาแกล้งน้องต้องเอาคืน จึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่ฉันจะไปท้าตีกับใครเข้า จนเสื้อผ้าฉีกขาด ฟกช้ำดำเขียวกลับมาบ้านก็โดนพ่อตีอีกรอบก็ไม่เข็ดหลาบ ไม่โกรธใคร แต่ขอให้ได้ไปแก้แค้นแทนน้องก็พอ
นี่คือ ความโชคดีอีกอย่างของฉัน ที่ทำให้ฉันเรียนรู้ในวันนี้ว่า อารมณ์โกรธแค้น ไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นเลยในชีวิต ฉันจึงเลิกเป็นคนบู้ล้างผลาญตั้งแต่เด็ก
อีกอย่างหนึ่ง ที่่ฉันกำลังเข้าไปถามตัวเองตอนเป็นเด็กว่า แล้วเธอทำมาหากินอย่างไรในตอนเด็ก เพื่อที่ฉันจะได้ปรับตัวปรับใจให้ทันและหัดทำมาหากินอื่นๆ เมื่ออาชีพนักเขียนต้องจบลง ในช่วงเวลาเศรษฐกิจย่ำแย่ที่เกิดขึ้นแล้ว
แม่เล่าให้ฟังว่า ตอนฉันอายุ 8 เดือน แม่กับพ่อยังเป็นสาวหนุ่ม ชอบเขียนกลอนลงนิตยสาร นานๆจึงจะได้ลงสักครั้ง รายได้จากการเขียนบทกลอนแต่ละบท ไม่กี่สิบบาท ไม่พอใช้ แม่จึงพาฉันไปประกวดเด็กสมบูรณ์ และฉันก็ได้รับรางวัลชนะเลิศ ได้สร้อยทองคำหนึ่งบาทจากคุณหมอ ดูจากรูป สร้อยทองยังแขวนอยู่ที่คอของเด็กหญิงตัวกลมๆ ตาโตคนหนึ่ง ที่หน้ามุ่ย แต่ในความเป็นจริง สร้อยเส้นนั้นได้ถูกขายไปนานแล้วเพื่อต่อชีวิตของครอบครัว ฉันรู้สึกภูมิใจ ที่มีสุขภาพแข็งแรงสมบูรณ์ตั้งแต่เกิดมา นับเป็นความโชคดีอย่างมากที่สุดในการได้เกิดมาเป็นมนุษย์ในแผ่นดินไทย ในรัชกาลที่ 9 เช่นเดียวกับเพื่อนๆ อีกหกสิบกว่าล้านคน
และความโชคดีอย่างมหาศาลในวันนี้ก็คือ
การได้พบพระพุทธศาสนา
และมีพระรัตนตรัยประดิษฐานอยู่ในใจฉันนั้น
นับเป็นอเนกอนันต์แห่งความโชคดีของชีวิต
หาความโชคดีให้เจอ
by หมอนไม้
Find good luck by yourself.
